The Use of Knowledge ...


THE USE OF KNOWLEDGE AS A BARRIER TO GLOBAL MORAL DECLINE 
 Dr. Konstantina Palamiotou-Thomaidou 


 In our century an ideological process has now been completed that had already begun gradually to prevail from the previous one. A tragic reversal of reality has taken place: the Machiavellian lie that respect for ethical values is a sign of weakness has become predominant.

 However, precisely this respect for moral discourse is the only stable field of application of immutable and diachronic values in our changing and faltering age. Worldwide today there is the perverse notion that everyone is free to act as he wants, the social order is disturbed, many social crimes are repeatedly committed, with the result that this could become more and more chaotic, and societies could find themselves in great confusion.

 One of the causes, and in our opinion the fundamental one, of this confusion is the collapse of traditional values and of the forms of ethical conduct. In fact the whole history of Man is the constant effort to find the criterion for the foundation of absolute, timeless moral values
.
 The philosophy of the ancient Greeks, with pioneers Socrates and Plato, attempted to base moral values on true knowledge. Following Greek philosophy in modern times, Descartes and Kant also developed axiological theories centered on Reason.

 However, Neo-Kantianism dealt with values as the main issue of philosophy but completely dissociated philosophy, which, according to them, deals with values, from Science, which deals with facts. From there begins a series of problems, which reaches our days: Scientists continue to analyze "facts" totally in the absence of values.

 The utilitarianism and pragmatism of the Western intellect that followed constitute materialistic approaches to values resulting in their relativization. Even worse, the Nietzschean mindset, Analytical Philosophy and Marxism are anti-value philosophies, completely opposed to traditional theories of moral values.

 The traditional view of values which was based on Greek philosophy is no longer considered effective today by many. As a result, modern societies are in a great social confusion, as mentioned above.

So what must urgently be done? What can we do? 

 Aristotle rightly notes that human life situations are divided into «εφ ημιν» "by us" and «ουκ εφ ημιν», "not by us", i.e. those that we can control and those that we cannot. The reality in which we are born and then we live is one of the "not by us" things as it is not a product of our selection.
Our whole life unfolds within a physical world and a historical reality that limit us. Therefore we have to exercise the forms of freedom in those contexts that we can control, to decide, that is, wherever we have a choice, but, for these things at least we must not remain apathetic, indecisive, distracted.

 The social reality does not consist of a mere sum of individuals, but of organized groups of persons. When we seek a participatory democratic society, automatically we seek participant democratic citizens, i.e. rational and moral personalities.

This means that we all have not only the right but the duty to participate in the organization of society. But to persons involved in the regulation of not only their personal life but also in determining the overall framework, the foremost factor in the formation of this capacity is education. Education not only in the sense of schools and general education but of "Lifelong Education" i.e. the continuous action of each society and culture over its citizens, that works constantly: from the family environment, in school and out of school, around, the neighborhood, the Church, the Army, the Media, and so on.

 This indeed is Social Education in its broadest sense; the "universal education" is a necessary condition of democratic virtue. This is why the original policy must belong to the realm of ethics. Politics, as a spiritual vocation, is a form of education. The politician dealing one-dimensionally with economic interests necessarily falls into demagoguery as a "politico" and is thus removed from the concept of "teacher legislator" and leader of the people. (Besides, even the economic dimension, in the long term, depends on proper education because before any economic crisis there precedes a deeper spiritual crisis, of social and moral values, visible in time, only to the cognoscenti, whose warnings and exhortations usually are not accepted or are ignored by the masses.)

 Education, certainly, is itself in crisis. An adequate theory of education, sufficient to overcome the aforementioned axiological problems of modern societies, is difficult to locate anywhere, and modern societies are «experimenting" with pedagogical standards, which however prove insufficient as statements of purpose and so their foundation is always pragmatic i.e. materialistic and utilitarian. (The tragic irony is that, ultimately, even this utilitarian statement of purpose cannot be achieved, because the wider insufficiency of such an educational system cannot, by its very constitution, have sufficient positive results.)

 A partial result of this broader axiological and pedagogical failure is the crisis in teacher and learner relationships: the former have lost prestige and excitement for their office, which is conveying concentrated knowledge of the past to the younger generation as a "necessary evil"; the latter does not feel respect for the former. The schools of all levels, from primary to tertiary, have become internationally places of mere "marketing of knowledge” while the moral foundation of their educational systems exhausts itself in the shallows of "political correctness", not moving to deeper and more substantial values.

 The problems, however, of Humanity go beyond these inconsequential possibilities for a proper pedagogy. The destruction of the natural environment, the contamination, the development of weapons of mass destruction, the emergence of obsessive ideologues eager for any kind of terrorist act, are urgent issues and converge in the global query: How can unilaterally developed science and technology of our time be enlisted once again in the service of Humanity?

 The new humanism, that the time requires, will emerge re-baptized in the springs from which the first Humanism was enlivened, i.e. the value system of classical philosophy, empowered with the tools of modern science and technology. The "media" have been developed and continue to grow by leaps and bounds.  The "objects" that they serve is the goal that should not leave anyone an indifferent and neutral scientist. In a single phrase, then, what is needed immediately to be given priority is not the acquisition of mono-dimensional knowledge but the correct use of knowledge.


 Humanity needs to return to its original creativity, which is the creation by ethical means and incentives. For this, the scientists of the future should primarily be persons with principles, persons of character, and secondarily dynamic scientists.

 Otherwise they constitute a potential danger to mankind (as we so tragically experienced in our days from fundamentalist terrorists who studied however at the largest universities of "civilized" Europe!). In other words,
 Ethics must be the basis of all science. Only then will scientists become "leaders", each in his field, and Humanity will hope to envision a better future.
Dr.Konstantina Palamiotou-Thomaidou 
PhD., Athens University, Philosophy
Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ ΑΝΑΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
Της δρος Κωνσταντίνας Παλαμιώτου-Θωμαΐδου
Στον αιώνα μας έχει ολοκληρωθεί πια μια ιδεολογική διαδικασία, που είχε ξεκινήσει ήδη σταδιακά να επικρατεί από τον προηγούμενο , έχει γίνει δηλαδή μια τραγική αντιστροφή της πραγματικότητος: κυριαρχεί το μακιαβελικό ψεύδος ότι ο σεβασμός προς τις ηθικές αξίες αποτελεί δείγμα αδυναμίας.
Ωστόσο, ακριβώς αυτός ο σεβασμός του Ηθικού Λόγου είναι το μοναδικό σταθερό πεδίο εφαρμογής αμετάβλητων και διαχρονικών αξιών στην μεταβαλλόμενη και παραπαίουσα εποχή μας. Παγκοσμίως σήμερα υπάρχει η στρεβλή αντίληψη ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να πράττει όπως θέλει, η κοινωνική τάξη έχει διαταραχθεί, πολλά κοινωνικά εγκλήματα διαπράττονται επανειλημμένως, με αποτέλεσμα αυτή να γίνεται όλο και περισσότερο χαοτική και οι κοινωνίες βρίσκονται σε μεγάλη σύγχυση. Μια από τις αιτίες, κατά τη γνώμη μας η θεμελιώδης, αυτής της σύγχυσης είναι η κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών και των μορφών της ηθικής συμπεριφοράς.
Στην πραγματικότητα ολόκληρη η ιστορία του Ανθρώπου είναι η διαρκής προσπάθεια ευρέσεως του κριτηρίου θεμελιώσεως  απόλυτων, διαχρονικών  ηθικών αξιών  Η φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων με πρωτεργάτες τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα επεχείρησε να θεμελιώσει τις ηθικές αξίες επί της αληθούς γνώσεως.
 Ακολουθώντας την ελληνική φιλοσοφία στη σύγχρονη εποχή ο Descartes και ο Kant ανέπτυξαν επίσης αξιολογικές θεωρίες επικεντρωμένες στη Λογική.
Ωστόσο, ο Νεοκαντιανισμός  ασχολήθηκε με τις αξίες ως κεντρικό ζητούμενο της Φιλοσοφίας  αλλά διαχώρισε τελείως την Φιλοσοφία, η οποία, καταυτόν, ασχολείται  με αξίες ,από την Επιστήμη, η οποία ασχολείται με γεγονότα.  Από εκεί εκκινεί μια σειρά προβλημάτων, που φτάνει μέχρι τις ημέρες μας: Οι επιστήμονες συνεχίζουν να αναλύουν «γεγονότα» παντελώς ερήμην των αξιών.
Η χρησιμοθηρία και ο πραγματισμός, της δυτικής διανόησης, που ακολούθησαν, αποτελούν υλιστικές προσεγγίσεις των αξιών με αποτέλεσμα τη σχετικοποίησή τους. Ακόμη χειρότερα, η Νιτσεϊκή νοοτροπία, η Αναλυτική Φιλοσοφία και ο Μαρξισμός, αποτελούν αντι-αξιακές φιλοσοφίες, αντιτιθέμενες πλήρως στις παραδοσιακές θεωρίες για τις ηθικές αξίες.
 Η παραδοσιακή άποψη για τις αξίες, που βασιζόταν στην Ελληνική Φιλοσοφία, δεν θεωρείται πλέον σήμερα αποτελεσματική από τους πολλούς. Ως αποτέλεσμα οι σύγχρονες κοινωνίες βρίσκονται σε μεγάλη κοινωνική σύγχυση, όπως προαναφέρθηκε.
Τι επείγει λοιπόν να γίνει; Τι μπορούμε να κάνουμε;
Ο Αριστοτέλης σωστά σημειώνει ότι οι καταστάσεις της ζωής του ανθρώπου διακρίνονται στις «εφ ημιν» και στις «ουκ εφ ημιν», δηλαδή σε εκείνες που μπορούμε να ελέγξουμε και σε εκείνες που δεν μπορούμε. Η πραγματικότητα μέσα στην οποία γεννιόμαστε και ζούμε λοιπόν είναι ένα από τα «ουκ εφ ημιν» πράγματα. καθώς δεν αποτελεί προϊόν επιλογής μας.  Ολόκληρη η ζωή μας εκτυλίσσεται μέσα σ’ έναν φυσικό κόσμο και μιαν ιστορική  πραγματικότητα που μας περιορίζουν. Συνεπώς είμαστε υποχρεωμένοι να ασκήσουμε τις μορφές ελευθερίας, σε εκείνα τα πλαίσια που μπορούμε να ελέγξουμε, να αποφασίζουμε δηλαδή για όσα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής αλλά, ως προς αυτά τουλάχιστον, να μην παραμένουμε απαθείς, αναποφάσιστοι, ετερόφωτοι.
Η κοινωνική πραγματικότητα δεν αποτελείται από απλό άθροισμα ατόμων, αλλά από οργανωμένα σύνολα προσώπων. Όταν λοιπόν επιδιώκουμε μιαν συμμετοχική δημοκρατική κοινωνία, αυτομάτως επιδιώκουμε συμμετοχικούς δημοκρατικούς πολίτες, δηλαδή έλλογες και ηθικές προσωπικότητες. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας έχουμε, όχι απλώς δικαίωμα, αλλά καθήκον συμμετοχής στην οργάνωση της κοινωνίας.
Για να συμμετέχουν όμως τα πρόσωπα στη ρύθμιση όχι μόνο της ατομικής ζωής τους. αλλά και στον προσδιορισμό του γενικότερου πλαισίου της , πρώτιστος παράγοντας διαμόρφωσης της ικανότητας τους αυτής είναι η Παιδεία.
Η Παιδεία όχι με την έννοια μόνον των σχολείων και γενικότερα της εκπαίδευσης αλλά η «Διά βίου Παιδεία» δηλαδή η συνεχής δράση της εκάστοτε κοινωνίας και του πολιτισμού της επί των πολιτών,  που λειτουργεί διαρκώς: από το οικογενειακό περιβάλλον, τον σχολικό και εξωσχολικό περίγυρο, την γειτονιά, την Εκκλησία, τον Στρατό. τα ΜΜΕ κ.τ.π. .
Αυτή μάλιστα η Κοινωνική Αγωγή με την ευρύτερη έννοια, η «καθόλου Παιδεία», είναι αναγκαία προϋπόθεση της δημοκρατικής αρετής. Γι αυτό και η γνήσια Πολιτική πρέπει να ανήκει στη σφαίρα της Ηθικής. Η Πολιτική, ως πνευματικό λειτούργημα, αποτελεί μορφή Παιδείας. Ο πολιτικός που ασχολείται μονοδιάστατα με το οικονομικό συμφέρον μεταπίπτει αναγκαστικά σε δημαγωγό «πολιτικάντη» και απομακρύνεται από την έννοια του «παιδαγωγού νομοθέτη» ηγέτη του λαού του.( Άλλωστε ακόμη και η οικονομική διάσταση, σε μακροχρόνια προοπτική, από την κατάλληλη Παιδεία εξαρτάται, για αυτό και πριν από κάθε οικονομική κρίση προηγείται μια βαθύτερη κρίση πνευματικών ,κοινωνικών και ηθικών αξιών, ορατή εγκαίρως, μόνον από τους επαΐοντες, των οποίων τις προειδοποιήσεις και προτροπές συνήθως δεν αποδέχονται  ή αγνοούν οι μάζες.)
Η Παιδεία ,ορισμένως, βρίσκεται και αυτή σε κρίση. Μια κατάλληλη θεωρία για την Παιδεία ικανή να υπερβεί τα προαναφερθέντα αξιολογικής τάξεως προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών, είναι δυσχερές να εντοπιστεί οπουδήποτε και οι σύγχρονες κοινωνίες «πειραματίζονται» με παιδαγωγικά πρότυπα, τα οποία ωστόσο αποδεικνύονται ανεπαρκή καθώς η σκοποθεσία όλων και συνεπώς η θεμελίωσή τους είναι πάντα πραγματιστική δηλαδή υλιστική, και χρησιμοθηρική.( Η τραγική ειρωνεία είναι ότι, τελικώς, ούτε καν αυτή την χρησιμοθηρική σκοποθεσία δεν είναι σε θέση να επιτύχουν, αφού ευλόγως η ευρύτερη ανεπάρκεια ενός συστήματος Παιδείας δεν μπορεί, ως εκ της συστάσεως της, να έχει ούτε μερικά επαρκή θετικά αποτελέσματα.)
Μερικό επακόλουθο αυτής της ευρύτερης αξιολογικής και παιδαγωγικής ανεπάρκειας είναι η κρίση στις σχέσεις διδασκόντων και διδασκομένων: οι πρώτοι έχουν χάσει το κύρος  και  τον ενθουσιασμό για το λειτούργημά τους, που είναι η μεταλαμπάδευση των συμπυκνωμένων γνώσεων του παρελθόντος στη νέα γενιά και ως «αναπόδραστο κακόν»  οι δεύτεροι δεν αισθάνονται σεβασμό για τους πρώτους.
Τα εκπαιδευτήρια όλων των βαθμίδων, από τη στοιχειώδη μέχρι την τριτοβάθμια, έχουν μετατραπεί διεθνώς σε μέρη απλής «εμπορίας της γνώσεως», ενώ η ηθική θεμελίωση των παιδαγωγικών συστημάτων τους εξαντλείται στη ρηχή «πολιτική ορθότητα», μη προχωρώντας σε βαθύτερες και ουσιαστικότερες αξίες.
Τα προβλήματα ωστόσο της Ανθρωπότητας ξεπερνούν αυτές τις μηδαμινές δυνατότητες για μιαν ορθή παιδαγωγία. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, η μόλυνσή του, η ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής , η εμφάνιση ιδεοληπτικών μορφωμάτων πρόθυμων για κάθε είδους τρομοκρατική ενέργεια, είναι επείγοντα θέματα και συγκλίνουν στο παγκόσμιο αίτημα: Η μονομερώς ανεπτυγμένη επιστήμη και τεχνολογία της εποχής μας πώς θα μπει εκ νέου στην υπηρεσία του Ανθρώπου;
Ο νέος ανθρωπισμός, που οι καιροί απαιτούν, θα προκύψει αναβαπτισμένος στις πηγές από τις οποίες και ο πρώτος Ανθρωπισμός είχε ζωογονηθεί, δηλαδή στο αξιακό σύστημα της κλασσικής Φιλοσοφίας, ενδυναμωμένο με τα εργαλεία της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας. Τα «μέσα» έχουν αναπτυχθεί και συνεχίζουν αλματωδώς να αναπτύσσονται. Οι «σκοποί» που αυτά υπηρετούν είναι το ζητούμενο, που δεν πρέπει να αφήνει κανέναν επιστήμονα αδιάφορο και ουδέτερο. Με μια φράση λοιπόν αυτό που χρειάζεται άμεσα να προηγηθεί δεν είναι η απόκτηση μονοδιάστατης γνώσης αλλά η ορθή χρήση της γνώσης.
Η ανθρωπότητα χρειάζεται να επανέλθει στην αρχική της δημιουργικότητα, που είναι η δημιουργία με ηθικά μέσα και κίνητρα. Για αυτό οι επιστήμονες του μέλλοντος πρέπει πρωτίστως να είναι πρόσωπα με αρχές, πρόσωπα με χαρακτήρα και μετά δυνατοί επιστήμονες. Διαφορετικά αποτελούν ενδεχόμενο κίνδυνο για την ανθρωπότητα (όπως τόσο τραγικά βιώνουμε στις ημέρες μας από τους φονταμεταλιστές τρομοκράτες με σπουδές ωστόσο στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της  «πολιτισμένης» Ευρώπης!).
Με άλλους λόγους η Ηθική πρέπει να αποτελεί τη βάση κάθε Επιστήμης. Μόνον έτσι οι επιστήμονες θα γίνουν «ηγέτες» ο καθένας στον τομέα του και η Ανθρωπότητα θα έχει την ελπίδα  να οραματίζεται ένα καλλίτερο μέλλον.
Δρ.Κωνσταντίνα Παλαμιώτου-Θωμαΐδου

Phd. Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών 

Γλωσσικές συγκρίσεις ...

Πώς προστατεύουν τα σοβαρά κράτη τη γλώσσα τους

ΡΩΣΙΑ
Τo 2003 με Προεδρικό Διάταγμα του Πούτιν, προβλέπεται η επιβολή αυστηρών προστίμων, σε όποιον τυχόν επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει το Λατινικό αντί του Κυριλλικού αλφαβήτου.

ΙΑΠΩΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΕΑ
Απαγορεύουν όχι μόνον την οποιανδήποτε αλλοίωση του αλφαβήτου τους, αλλά και την χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών.

ΚΙΝΑ 
Ίδρυσε ειδική Υπηρεσία των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, που επιβάλλει στους διαφημιστές να μην χρησιμοποιούν λογοπαίγνια που "διαφθείρουν" τη γλώσσα.

ΓΑΛΛΙΑ
Προχώρησε στον απο-αγγλισμό της γλώσσας της, διατηρώντας μόνον τις ελληνογενείς λέξεις και επιβάλλει διοικητικές κυρώσεις κατά  όσων τυχόν χρησιμοποιούν αγγλικούς τίτλους σε πινακίδες, διαφημίσεις κ.λπ.

ΙΣΠΑΝΙΑ
Απείλησε να αποχωρήσει από τη Ε.Ε. αν αυτή επέμενε στην υπόδειξή της να καταργηθεί το "τήλδε" (τονικό σημείο που προσομοιάζει στην ελληνικη οξεία).

ΙΣΡΑΗΛ
Το 1948, ίδρυσε την Ακαδημία Εβραϊκής Γλώσσας και μετά από 4.000 χρόνια, επανέφερε και επέβαλλε τη χρήση της αρχαίας Εβραϊκής γλώσσας.
Κατέστησε τη γλώσσα αυτή ενιαίο γλωσσικό όργανο εκπαιδεύσεως, διοικήσεως,αλλά και συγγραφής βιβλίων, δημοσιογραφίας με αυστηρούς ελέγχους και διαρκή εποπτεία για την ορθή χρήσησ της.

Πώς αντιπετωπίσαμε εμείς τη γλώσσα μας

Το 1976 ο Υπουργός Παιδείας Γεώργιος Ράλλης, με εγκύκλιο του (!) καταργεί την καθομιλουμένη απλή Καθαρεύουσα και επιβάλλει τη Δημοτική. Επίσης εισάγει τη διδασκαλία παράλληλα με την Αρχαία Ελληνική και  της μετάφρασης των διδασκομένων κειμένων στην Δημοτική. 
(Ο ίδιος αργότερα εδήλωσε ότι "αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της πολιτικής καριέρας του".)

Το 1981 ο Υπουργός Παιδείας Ελευθέριος Βερυβάκης επιβάλλει το μονοτονικό ως ακολούθως:
Κατά τη συνεδρίαση της Βουλής τής 11ης-1-1982  τα μεσάνυχτα  και λιγο πριν την περάτωσή της ψήφισε τροπολογία στο ένα και μοναδικό άρθρο του Νόμου 1228.
Ο Νόμος 1228 αποτελούσε κύρωση της από 11-11-1981 πράξεως του Προέδρου της Δημοκρατιάς  υπό τον τίτλο ¨Περί εγγραφής των μαθητών στα  Λύκεια της Γενικής και Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως".
(Η τροπολογία ψηφίστηκε από λιγότερους από 30 "νυσταλέους" βουλευτές, λόγω του αιφνιδιασμού του κοινοβουλευτικού σώματος, αφού κανείς δεν περίμενε ότι ένα τόσο σημαντικό εθνικής τάξεως θέμα θα ερχόταν με μια τροπολογία προσκολημμένη σε έναν άσχετο και επουσιώδη νόμο.)
σ.σ.Από την τροπολογία αυτή οι εκδότες και οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί μείωσαν τα έξοδά τους κατά 30%.

Σκεφτείτε τα!
δρ.Κωνσταντίνα Παλαμιώτου






According to Plato ...

Image of the "Cave" (ΣΠΗΛΑΙΟΝ)

Plato's illustration in the Republic Book VII  (ΠΟΛΙΤΕΙΑ)  of the difference between knowledge and illusion, reality and appearance. Men chained in a cave, facing a blank wall, with a fire burning behind them, can see only shadows, which they take for real objects.
When one who has been made to leave the cave and see the real world by the light of the sun returns, it is hard for him to adapt to the dim light; he is ridiculed by his former companions and is unable to convince them that what they see are but vague reflections of reality.

The Theory of Forms 

The insistence that the objects of knowledge must be Forms is the result of the requirement that what is known must be true, helped along by a Greek idiom that suggests that characteristics are substances (ΟΥΣΙΑΙ).
If what is known must be true without qualification (the exaggeration)then it must be possible to say it is without qualification,but one can only say this is Form. No object of sensory experience can be described as just, beautiful, large, or heavy without qualification. Such  things will always be unjust, ugly, small, or light in comparison with something else. Hence there can be no knowledge of the justice,beauty, size, or weight of sensory objects- at best only true belief.

The Theory of Reminiscence  (ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ

How it might be possible actually to arrive at a definition is answered in one way by the doctrine of reminiscence or recollection (anamnesis).This first appears in an early dialogue,the Meno (ΜΕΝΩΝ,) where Plato suggests that we are born already in possession of knowledge of which we are not conscious but which we will readily recollect if carefully prompted.
He has Socrates illustrate this by drawing the answer to a geometrical problem out of a slave boy who knows no geometry.

A special Form, the Good (ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ)

No connection is made in the Meno (ΜΕΝΩΝ) between recollection and Form;  this is done in the Phaedo (ΦΑΙΔΩΝ)
However, no mention of recollection is made in the Republic's (ΠΟΛΙΤΕΙΑ) extensive discussion of a discipline called "dialectic" (ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ )which is supposed to study the forms. This discipline evidently has affinities to Socrates' practice in the early dialogues, since it is forbidden to those under 30 because youths too readily indulge in refutation for its own sake and are vulnerable to disillusionment from witnessing too many refutations.

The difference seems to be that Plato thought he had hit on a systematic application of the early practice of dialectic. The system has something to do with laying down and testing hypotheses, but Plato goes on to picture the advance of dialectic up a ladder of hypotheses - at the top of which is a special Form, the Good - without leaving us any clear account of how to get from one rung of the ladder to the next.

Dr. Konstantina Palamiotou-Thomaidou
Phd. of Philosophy, University of Athens




“Ο Δεκάλογος του πατριωτισμού" Γρ.Ξενόπουλος


1. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα "ζήτω', τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.

2. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.

3. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη.

4. Το μεγαλείο της πατρίδος δεν το κάνουν ούτε οι πολλοί τόποι, ούτε τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της. Το κάνουν η μόρφωση, η εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της.

5. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος όχι μόνο δεν γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες, αλλά και ζητεί πρώτα απ΄όλα να σέβεσαι και το ξένο πατριωτισμό. Καμία πατρίδα δεν είναι απολύτως ανώτερη από τις άλλες. Για σένα είναι ανώτερη η δική σου, για τον ξένο η δική του. Όπως για τον εαυτό σου, έτσι και για την πατρίδα σου, ποτέ μην επιδοκιμάζεις να αδικεί τις άλλες πατρίδες.

6. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος – δηλαδή ενός μικρού μέρους της ανθρωπότητος – υποχωρεί όπου έρχεται εις σύγκρουσην με την αληθινή αγάπη όλης της ανθρωπότητος. Όπως δεν σ΄εμποδίζει να εκτιμάς ή να αγαπάς ξένους, έτσι δεν σ΄εμποδίζει – σε συμβουλεύει μάλιστα να πολεμάς και να μισείς πολλούς ανθρώπους της πατρίδος σου αν είναι κακοί. Και την πατρίδα σου να την φαντάζεσαι πως την αποτελούν πολύ περισσότερο οι πολλοί, οι πτωχοί, ο λαός, όσοι εργάζονται και υποφέρουν πολύ και απολαύουν λίγο ή διόλου, παρά οι ολίγοι, εκείνοι που απολαύουν χωρίς να εργάζονται.

7. Πολύ μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα από το να σκοτωθείς γιαυτή, είναι να ζήσεις γιαυτή.΄
Ναφιερώσεις όσο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου μπορείς (όλο είναι αδύνατο) γι΄αυτή.

8. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος αρχίζει από την αγάπη του εαυτού σου, την αγάπη που σε κεντρίζει να γίνεσαι ολοένα καλύτερος και ανώτερος, νανεβαίνεις ολοένα περισσότερο στο ψηλό και απότομο βουνό του μεγαλείου.

9. Το φύτευμα δένδρων ωφελεί την πατρίδα σου και σένα. Το ξερίζωμα, όμως, της αμαθείας, της κουταμάρας, των σκουριασμένων ιδεών ακόμα περισσότερο ωφελεί την πατρίδα σου, σένα μπορεί συνήθως να σε βλάψει. Όσο πόλεμο κι αν σου κάνουν η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι να ξεριζώνεις, όπου χρειάζεται.

10. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο ευγενικά αισθήματα της καρδίας. Γι΄αυτό ίσως και σπάνιο. Η ψεύτικη αγάπη της πατρίδος είναι από τα πιο πρόστυχα. Γι΄αυτό ίσως και πολύ συχνό.

*Δημοσιεύτηκε στις 9 Απριλίου 1911 στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο με το ψευδώνυμο «Φαίδων».


πηγή: proskynitis.blogspot.gr

ΟΧΙ, ΚΥΡΙΕ ΦΙΛΗ!


Όχι κύριε Φίλη,
Τα Θρησκευτικά ΔΕΝ είναι "όπως όλα τα μαθήματα", τουλάχιστον σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Είναι το κατεξοχήν μάθημα που αναπτύσσει τη θρησκευτική συνείδηση ( όπως  η Ιστορία  αναπτύσσει την εθνική συνείδηση).
Έχουν λοιπόν αυξημένη παιδαγωγική βαρύτητα!
Για του λόγου το αληθές:

ΣΥΝΤΑΓΜΑ

MEPOΣ ΔEYTEPO - Aτομικά και κοινωνικά δικαιώματα
'Αρθρο 16: (Παιδεία, τέχνη, επιστήμη)

1. H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Kράτους.
H ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας ΔΕΝ ΑΠΑΛΛΑΣΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ στο Σύνταγμα. 

2. H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες. 

(Τα ανωτέρω αποτελούν απάντηση στους ισχυρισμούς Φίλη:
http://www.iefimerida.gr/news/289671/o-filis-apanta-ston-arhiepiskopo-gia-mathima-ton-thriskeytikon-einai-opos-ola-ta )

Ο Φίλης ενημερώθηκε σχετικώς ;


Η φυσιογνωμία του δασκάλου  

8ο Παγκόσμιο Forum



Aristotle …
“…a hostility to Plato’s Philosophy”
The bulk of Aristotle’s writings consists of unpublished treatises that were either Aristotle’s lecture notes or used as texts by his students. Of the dialogues and other works that Aristotle published during his life only fragments quoted by later writers have “survived”. The treatises that survive have traditionally been regarded as expounding a finished system of doctrine.
It is only in 20th century that scholars have tried to discern development within Aristotle’s writings. First attempts at tracing this development were guided by the assumption that Aristotle must have begun as a loyal Platonist and become more critical of Plato as he developed.
More recent assessments find a hostility to Plato’s philosophy in what are reckoned to be Aristotle’s earliest treatises and detect the evolution of a more sophisticated position which, while by no means Plato’s, is nevertheless closer to Plato’s in spirit.
In Metaphysics  (A9 and M4-5) Aristotle explicitly criticizes Plato’s theory of Forms, alluding to the “third man argument”[1] and complaining that the Forms are useless as explanatory devices and that the various arguments for accepting the Forms either prove nothing or establish the existence of unwelcome Forms such as negations and relations.
Even where Plato’s Forms are not the target of criticism, Aristotle advances theories that run contrary to the drift of Plato’s thought. This is true particularly date from Aristotle’s days in the Academy.
In the Categories individual things such as particular men and animals are called primary substances; species and genera of primary substances are called secondary substances. In claiming that individual things are primary realities Aristotle has stood on its head Plato’s view that sensible particulars are only partly real, pale reflections of the full reality which is described by giving an account of what such particulars inadequately imitate.
Aristotle adds that it is characteristic of both primary and secondary realities (substances) not to have contraries. Many of Plato’s Forms come in contrary pairs, for example, the large and the small. Aristotle would not classify the large and the small as substances. These belong to one of nine other categories (in this case the category of relation).

In the Posterior Analytics, Aristotle argues for the autonomy of various disciplines and against there being principles common to all sciences, from which the correct explanations given in those sciences could be deduced. Acceptance of this would undermine the hope that Plato, held of dialectic.
Aristotle never accords to dialectic the dignity of “the coping stone of the sciences”, but like Plato his thought was profoundly shaped by his involvement in the peculiar debating activity which for Plato was the beginning of dialectic.
Dialectic led Aristotle to a formal theory of valid inference built around the syllogism. It also led him, though the need to spot equivocation [2].
One device for detecting equivocation was also put to work reinforcing the frontiers between autonomous disciplines. The facts and explanations pertaining to different kinds of things belong to different sciences.
Combined with the categories, this principle provided further ammunition for attacking Plato’s project of a master science.
Thus there is no single kind which is everything there is, and there is therefore no science which encompasses everything there is. Plato says dialectic studies either Being or the Good, but ‘to be’ and ‘good’ are used in several categories and are therefore not univocal.
This argument appears in Eudemian Ethics (1.8) but the line is softened considerably in Metaphysics 1 where Aristotle allows that a single science may encompass things that are systematically related in ways other than as species of a single genus.
The categories show how various things that are said to be (quantities, qualities, relations, e.t.c.) are related to substance and so there is, after all, the possibility of a discipline that studies everything that is.
 Aristotle calls this discipline ‘First Philosophy’, although the treatise devoted to it came later to be known as the Metaphysics. Undertaking an enquiry into First Philosophy represents something of a concession to Plato.
Dr. Konstantina Palamiotou-Thomaidou
Phd. of Philosophy, University of Athens




.[1] The whole theory of Forms of the third Plato’s period is subjected to a searching examination in the Parmenides. It is hard to estimate Plato’s own view of the criticisms raised there . The most famous, known as the “third man argument” depends essentially on a motivation for the Forms, known as the “ the one over many principle” which Plato mentions in only one other place.
. Equivocation: [2] To employ equivocal words or expressions, confounding their meanings.

Ethics:The basis of any Science

“Ethics the basis of any Science”
Ethics
When we observe the world, we cannot help but feel appalled by the rapid disappearance of any sense of moral and ethical consciousness. At the same time, antisocial ways of thinking are rapidly increasing.
It is now becoming quite common for people to think that they are free to do whatever they wish and, as a result, many kinds of social crimes are committed repeatedly, social order becomes chaotic, and society falls into great confusion.
One underlying cause of this social confusion is that the human pattern of thinking has become more materialistic; another cause is the collapse of traditional values and norms of ethical behavior.

Axiology: The Theory of Value
Value theory is dealt with in economics, in ethics, and in various other disciplines. In philosophy, axiology refers to the philosophy of value. In other words, it is that field of philosophy that deals with value in general.
The content of axiology, even fragmentarily, can already be found in ancient times. But, it is in modern times, especially after Kant made his well-known distinction between fact and value, that axiology became an important field of study in philosophy.
Many different views of value have appeared throughout history; in fact, history can be seen as a continuous succession of failed attempts to establish absolute values. In ancient Greece, Socrates and Plato attempted to established absolute values by pursuing true knowledge.
In the modern period, Descartes and Kant established views of value centered on reason, as in Greek philosophy. The Neo-Kantian school dealt with value as one of the main issues in philosophy, but they completely separated philosophy, which deals with values, from natural science, which deals with facts.  As a result, today many problems have come into being. Scientists have continued to analyze facts in complete disregard of values.
Utilitarianism and pragmatism are materialistic views of value, which make values completely relative. Analytical philosophy is a philosophy without value.  Nietzsche’s philosophy and Communism can be described as anti-value philosophies, opposing traditional views of value.
Traditional views of values based on Greek philosophy are no longer regarded as effective today. As a result, society today is in extreme confusion.

Education
Education as well in today’s democratic societies is in crisis. Yet, a proper theory of education, able to overcome this confusion, is difficult to find anywhere, and present-day education seems to have lost its sense of direction.
Appropriate relationship between teachers and students are diminishing. That is to say, students do not respect their teachers, and teachers have lost their sense of authority and enthusiasm.
In consequence, the relationship between teachers and students has largely become one wherein the teachers are merely selling knowledge, very often based largely on “political correctness”, and the students are buying it, so that schools have turned in to places for buying and selling knowledge.
In order to solve problems such as the destruction of nature, pollution the development of weapons of mass destruction, and so on, people must become able to acquire the original creativity, which is centered on values. Therefore, scientists must first be persons of values, or persons of character, before being scientists. In other words, ethics must become the basis of any Science.

Dr. Konstantina Palamiotou

Phd.of Philosophy, University of Athens

Θεοδοσίου Πελεγρίνη νεώτεροι "άθλοι"

Ο υφυπουργός Παιδείας της Ελλάδος και τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών,
Θεοδόσης Πελεγρίνης,
εδήλωσε:
"Η αγγλική γλώσσα ακριβέστερη της ελληνικής"
Και όχι μόνο αυτό...

Καλεσμένος στην εκπομπή των Α. Μαζαράκη - Γ. Λεκάκη.
(Η εκπομπή μεταδόθηκε από τον "901" τα μεσάνυχτα της 09.06.2016).

Ας θυμηθούμε λιγάκι ...

Σάββατο, 30 Νοεμβρίου 2013

Αν αληθεύουν όσα διαβάσαμε στις εφημερίδες «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» και «ΝΕΑ»,ο πρύτανης θα κλείσει το Πανεπιστήμιο και γι αυτό 
απόλυτα έγκυρες πηγές λένε πως ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, έχει κλειδώσει για την θέση του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ.


Την εβδομάδα μάλιστα που πέρασε, όπως γράφει και η εφημερίδα" Παραπολιτικά", συναντήθηκε... μυστικά με τον Αλέξη Τσίπρα.


Οπως αναφέρει ο «Μικροπολιτικός» στα «Νέα» ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα παίξει, σε μία... θεατρική παράσταση στο Παρίσι...



Με βάση το σενάριο, ο ήρωας που υποδύεται ο  Πελεγρίνης είναι «ευνούχος» δάσκαλος του αυτοκράτορα Ιουλιανού, παλαίμαχο μέλος της βασιλικής αυλής.



Καμαρωσατε τον  υφυπουργό Παιδείας).



Και ακόμη παλιότερα:
29 Ιανουαρίου 2011:

Μεταφορά λαθρομεταναστών από τα Χανιά στη Νομική σχολή και από εκεί στο κτήριο "Υπατία" 
Πρωταγωνιστής ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης

"Στο νεοκλασικό κτίριο "Υπατία", του ιδιοκτήτη της εταιρείας δημοσκοπήσεων Κάπα Research Ντίνου Ρουτζούνη στη συμβολή των οδών Ηπείρου και Πατησίων, μετεγκαταστάθηκαν οι μετανάστες απεργοί πείνας από το κτίριοτης Νομικής. Ο εκπρόσωπος των μεταναστών που βρίσκονται στο κτήριο κάνει λόγο για απαράδεκτες συνθήκες, και αναφέρει ότι όλοι τους παραπλάνησαν για να τους βγάλουν από τη Νομική και να τους βάλουν σε ένα κτήριο χωρίς καθόλου χώρο. 
Δήλωσε δε, ότι οι τουαλέτες στο κτήριο είναι κλειδωμένες. Η Περιφέρεια αναμένεταινα φέρει στο χώρο 15 χημικές.

Ποια είναι όμως η αλήθεια;
Το ενοίκιο για το κτίριο αυτό για όσο χρονικό διάστημα διαμείνουν οι μετανάστες θα το πληρώνει το Πανεπιστήμιο Αθηνών! Αλήθεια ρωτήθηκε η Πανεπιστημιακή Κοινότητα αν θέλει να πληρώνει τα έξοδα ή το αποφάσισε αυθαίρετα ο Πρύτανης Θ. Πελεγρίνης; Η απάντηση είναι ότι ο ιδιοκτήτης του κτηρίου και ιδιοκτήτης της εταιρείας δημοσκοπήσεων Κάπα Research Ντίνος Ρουτζούνης, είναι «κολλητός» του Πρύτανη Πελεγρίνη και μάλιστα κατά τις πρόσφατες Πρυτανικές εκλογές είχε αναλάβει με την εταιρεία του όλη την προώθηση μηνυμάτων και την
κινητοποίηση των ψηφοφόρων του Πελεγρίνη! 

Φαίνεται ότι με αυτό τον τρόπο και μάλιστα με τα χρήματα του Ελληνικού λαού αποφάσισε ο Πελεγρίνης να ξεπληρώσει τον κολλητό του για τις προεκλογικές υπηρεσίες του. Είναι γνωστό μάλιστα ότι ο Ν. Ρουτζούνης έχει πολλά χρέη προς το ΙΚΑ και ανοιχτές εκκρεμότητες με το Υπουργείο Οικονομικών.

Ποια είναι η τοποθέτηση του Υπουργείου Παιδείας και συγκεκριμένα της κα Άννας Διαμαντοπούλου και τί λέει επ΄' αυτών ο κ. Παπουτσής και ο κ. Ραγκούσης;
Γιατί κάποιοι προσπαθούν ακόμα και από μια ιστορία που μόνο αρνητικά αντανακλαστικά προκάλεσε στην κοινωνία να βγάλουν μίζα;"


Μετά από αυτή την σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο μόνον παρελθόν του ανδρός δεν με εκπλήσσει πλέον τίποτε από όσα αυτός κάνει ...

Κωνσταντίνα






Αυτός που περιφρονεί τις τυραννίες

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ ΤΙΣ ΤΥΡΑΝΝΙΕΣ
G.K Chesterton

"Διαβάζουμε συχνά για την τόλμη ή το θάρρος , με το οποίο κάποιος επαναστάτης επιτίθεται σε μία παλαιά τυραννία ή σε μία απαρχαιωμένη προκατάληψη.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε το γενναίο στο να επιτίθεσαι σε παλαιά ή απαρχαιωμένα πράγματα, καθώς είναι σαν να προσφέρεσαι να μονομαχήσεις με μία γιαγιά.

Ο πραγματικά θαρραλέος άνθρωπος είναι αυτός, που περιφρονεί τυραννίες νέες σαν το πρωί και προκαταλήψεις καινούργιες σαν τα προτανθισμένα λουλούδια."


"Η γλώσσα των αρίστων διδάσκεται δεν καταργείται"

Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα ( Άρθρο στο Liberal )
Τα «Ευαγγελικά» του 1901, ήταν η αιματηρή «εμφύλια» σύγκρουση αρχαϊστών και δημοτικιστών με αφορμή την μετάφραση του Ευαγγελίου. Για την διαμάχη της γλώσσας παραιτήθηκαν ένας αρχιεπίσκοπος (ο Αθηνών, Προκόπιος Β’ που ενθάρρυνε την μεταγλώττιση)  και  ολόκληρη η κυβέρνηση του Γ. Θεοτόκη!
Από τότε, ως σήμερα, παρέμεινε η «μεταφυσική» σχέση των πιστών με το Ευαγγέλιο, αφού ποτέ τους δεν κατάλαβαν  τι  λέει. Συμπέρασμα: Όσο  σπουδαία κι αν είναι μια γλώσσα, όταν  δεν διδάσκεται σωστά, χάνει την αξία της μέσα στο χρόνο. Και η απλοποίησή της έχει ως προϋπόθεση την γνώση της παλιάς για να διατηρήσει ακέραια την αξία της νέας στις σύγχρονες  ανάγκες.
Το γλωσσικό ζήτημα ήταν πάντα, μια υπόθεση η οποία ξέφευγε  από τα χέρια της Παιδείας και περνούσε στην επεκτατική  διάθεση της πολιτικής. Μέσα του, έκρυβε το μικρόβιο της προγονολατρείας που έθρεψε την κυρίαρχη ιδεολογία και ενίσχυσε την εθνική  συνείδηση στο νεοελληνικό κράτος, από το 1830. Μην ξεχνάμε ότι η γλώσσα «καθάρισε» με πολλαπλούς μηχανισμούς και αγώνες για να αποτελέσει το αναγκαίο εργαλείο συνένωσης όλων των πληθυσμών της νότιας Βαλκανικής, που εντάχθηκαν στο νεοσύστατο κράτος (Τουρκόφωνοι, Αρβανίτες, Σλαβόφωνοι, Τσάκωνες, Βλάχοι, Σαρακατσάνοι κλπ).  
Εκτός των άλλων, η Αρχαία Ελληνική, προτάθηκε ως βάση της εκπαίδευσης, για να  λειτουργεί ως «μήτρα» σημείων (λέξεων) και νοημάτων, με την οποία θα δημιουργούσε η πολιτεία τον σύγχρονο  πολιτισμό της. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο δυτικός κόσμος ξύπνησε από τον βαθύ ύπνο του Μεσαίωνα, με το «ξυπνητήρι» του Διαφωτισμού και των αρχαίων κειμένων.
Άρα λοιπόν, ποιος μπορεί να αρνηθεί την χρησιμότητα των Αρχαίων Ελληνικών, σε έναν κόσμο που γεννήθηκε από την κληρονομιά των Ελλήνων; Και όχι μόνο αυτό. Ποιος αλαζόνας είναι σε θέση να θεωρεί ότι το ψηφιακό θαύμα που συντελείται σήμερα, παγκοσμίως, μπορεί να σταθεί χωρίς την κλασική παιδεία και το «μέτρο» που την διαπνέει;
Δυστυχώς, για την ελληνική εκπαίδευση, κάθε διαχρονική απόπειρα του υπουργείου Παιδείας να ασχοληθεί με την διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών αποτύγχανε παταγωδώς. Έτσι και τώρα, ο κ. Φίλης, περιορίζει  το μάθημα, με το επιχείρημα της ενίσχυσης των Νέων Ελληνικών.
Ατυχέστατη και πάλι η προσέγγιση. Πρώτον, επειδή δεν έχει καμία δουλειά ο υπουργός να παρεμβαίνει στα εκπαιδευτικά προγράμματα  και δεύτερον, γιατί ασχολείται με τις ώρες διδασκαλίας και όχι με τους διδάσκοντες! Είναι βεβαίως, κατανοητό πως η «συνδικαλιστική» αλληλεγγύη του κ. Φίλη του απαγορεύει να σκεφτεί ότι το πρόβλημα δεν είναι στην ύλη της Γλώσσας αλλά στον τρόπο που επιλέγει ο καθηγητής να την διδάξει. Γιατί αν το αρχαίο κείμενο ακούγεται στην τάξη, σαν τροπάριο στη θεία λειτουργία, είναι φυσικό οι μαθητές να χασμουριούνται. Αν πάλι, αποτελεί μία αποσπασματική αγγαρεία για τις εξετάσεις, η αποστροφή είναι επίσης δεδομένη.
Επομένως, τα Αρχαία διδάσκονται και αναβαθμίζονται, δεν καταργούνται εξαιτίας της ανικανότητας μας να  αλλάξουμε τον τρόπο διδασκαλίας! Είναι μία γλώσσα η οποία απευθύνεται σε ένα ανώτερο επίπεδο πνευματικότητας την οποία το σχολείο έχει υποχρέωση να την προσεγγίσει.
 Οι μακρινοί «παππούδες» μας δεν είχαν ούτε γραμματική ούτε συντακτικό. Μιλούσαν και έγραφαν ελεύθερα, παραγωγικά, δημιουργικά πάνω στη σύνθεση και την ομορφιά της γλώσσας. Δεν τη μισούσαν από τον καταναγκασμό, την προσποίηση και την υποκρισία. Αν λοιπόν, ο δάσκαλος δεν διαθέτει την δεξιότητα  να διδάξει αρχαίο κείμενο η υπόθεση είναι χαμένη. Σε έναν μαθητή  που συνήθισε στην ταχύτητα των εικόνων και στην προχειρότητα των νοημάτων, το να προσπαθείς να του μάθεις Αρχαία με την μέθοδο του 1950, είναι σαν να τον προκαλείς να γελάσει μαζί σου.
Τα Αρχαία Ελληνικά είναι η γλώσσα των αρίστων. Είναι δομή, νόημα, αρχιτεκτονική, μαθηματικά, σύνθεση και δημιουργία. Όλα αυτά που χρειάζεται το μυαλό για να μπει δυναμικά και με ήθος, στην εποχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας και να ηγηθεί ως πρωτοπόρος στα projects και στις νέες μεθόδους.
Δεν έχουμε δικαίωμα να στρέφουμε συνεχώς το επίπεδο προς τα κάτω, επειδή θέλουμε να γίνουμε ευχάριστοι στον μέσο όρο. Αντίθετα, έχουμε υποχρέωση να αναζητήσουμε τον σύγχρονο δάσκαλο που ξέρει τον τρόπο να συνδυάσει την γοητεία του σύγχρονου μέσου με τον ορθολογισμό και την αισθητική  του ελληνικού λόγου. Όχι για να  ικανοποιηθεί το λαϊκιστικό ένστικτο της προγονοπληξίας κάποιων αλλά για να δοθεί το παλιό κίνητρο για νέες δημιουργίες  στην εποχή μας.
Έχουμε ανάγκη από μία πολιτισμική «έπαρση» και η αρχαία γλώσσα είναι η αιώνια  «Κιβωτός», έτοιμη να σώσει τη σκέψη  και τις προθέσεις μας.
Ο πλούτος του σύγχρονου Έλληνα είναι ένα αρχαίο κείμενο δίπλα σε έναν υπολογιστή. Εκεί βρίσκεται  το μέλλον της Ελλάδας σήμερα. Ας το ανακαλύψουμε, χωρίς κραυγές και αντιπαλότητες.
Η γλώσσα των αρίστων διδάσκεται, δεν καταργείται!


Για μια νέα διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΙΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Pierre Krebs

"Στην οριζόντια και φονική για τον πολιτισμό κοινωνία , η οποία με μια έκφραση ρομποτ στο πρόσωπο απειλεί να στραγγαλίσει τον κόσμο με μια γραμμική ομοιομορφία, πρέπει να κατοχυρώσουμε, με εντονώτερα χρώματα από οποτεδήποτε, τα κάθετα ουράνια τόξα των λαών με ανθρώπινα πρόσωπα , των οποίων οι γλώσσες, η ιστορία, ο πολιτισμός και η εμφάνιση αναδύονται από ζώσες ταυτότητες οι οποίες είναι για τους λαούς και τους πολιτισμούς ό,τι είναι οι πηγές για τα βουνά και τα δάση.

Για να αντισταθούμε στην επιθετική ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δογματικό άλλοθι της ολοκληρωτικής Δυτικής κοινωνίας, είναι επείγον, να συντάξουμε μια νέα Διακήρυξη των δικαιωμάτων των Λαών, από κοινού με όλα τα κινήματα, τα οποία μάχονται πάνω σε αυτήν τη Γη για τον σεβασμό των εθνο-πολιτιστικών ταυτοτήτων."

Η γλώσσα η ελληνική είναι μία

Η ΓΛΩΣΣΑ  Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
ΝΙΚΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ
"Τις γνώσεις μου στη γλώσσα την ελληνική πιστεύω πως τις βοήθησε η απέραντη αγάπη που έχω για την ανάγνωση αρχαίων, βυζαντινών και μεταβυζαντινών κειμένων. Τα βιβλία μου με τ'αρχαία και τα βυζαντινά κείμενα ήτανε, τα περισσότερα σ' "ευρωπαϊκές" εκδόσεις, με τις επεξηγήσεις και τα σχόλια γραμμένα στα γαλλικά ή τα λατινικά. Πολλά βυζαντινά και, σχεδόν, τα πιο πολλά μεταβυζαντινά, ήσαν δικών μας εκδόσεων. Η καθαρεύουσα (και καμμιά φορά υπέρ-καθαρεύουσα ) των Σάθα, Λάμπρου, Ξανθουδίδη, στις σημειώσεις και τις μελέτες, που συνόδευαν τα κείμενα, όχι μόνο δεν μ' εξένιζε, σαν τις γαλλικές και λατινικές που είπα, αλλ' αντίθετα μ'έκανε να παρατηρήσω πώς συνδέονταν και, στο τέλος, συγχέονταν με τη γλώσσα του μελετούμενου γραπτού. Έτσι κατάλαβα πως η γλώσσα η ελληνική είναι μία. Κι ότι είναι μάλλον έλλειψη σοφίας να προσηλώνεται κανείς πεισματάρικα σε μια και μόνο, αποκλειστικά, μορφή της, να περιφρονή αυτόν τον αμύθητο πλούτο, τον θησαυρό, που έχει στη διάθεσή του. Και να μην αντλή,  ελεύθερα, με σεβασμό και προσοχή  φυσικά, για να λαμπρύνη το στίχο του, να ενισχύση το νόημά του. Ακριβώς όπως μας διδάσκουν τ'αθάνατα γραπτά του Παπαδιαμάντη και του Καβάφη. Όπως κάνω με τη ζωγραφική μου. Όπου δεν αποκλείω κανένα χρώμα να βρη την κατάλληλη θέση του και να συμβάλη , κι αυτό, στην γενική αρμονία του πίνακος."

Σωκρατική συνέπεια


ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ 
απέναντι στο "κώνειο"

Η ιστορία είναι γνωστή : Ο Κρίτων προσπαθεί και  πιέζει τον Σωκράτη να αποδράσει.  Όλοι οι φίλοι είναι αποφασισμένοι να διακινδυνεύσουν τα πάντα προκειμένου να τον σώσουν, του λέει. Του λέει ακόμη να σκεφτεί τα παιδιά του, που θα μείνουν ορφανά, τους φίλους του, που θα θεωρηθούν από όλους ότι ήταν δειλοί και τον εγκατέλειψαν να πεθάνει. 

Αλλά  ο Σωκράτης αντιλέγει: «Δεν μπορώ να αρνηθώ τώρα εκείνα που έλεγα πριν, επειδή μου ήρθαν έτσι τα πράγματα… και δεν θα επιτρέψω ούτε σε σένα ούτε σε κανέναν να τρομοκρατηθεί από τη δύναμη του πλήθους λες κι είμαστε παιδάκια…». 
Ο Σωκράτης δεν πρόκειται να δραπετεύσει διότι μοναδική του μέριμνα δεν είναι να παραμείνει ζωντανός, αλλά να ζήσει με συνέπεια διατηρώντας άμεμπτη την ψυχή του.
Και καθώς πλησιάζει το τέλος της φιλοσοφημένης ζωής του, δίνει ένα τελευταίο μάθημα στον αγαπημένο του μαθητή, λέγοντας τα εξής:

Ας υποθέσουμε ότι ενώ είμαστε έτοιμοι να αποδράσουμε, έρθουν εδώ οι Νόμοι και οι Αρχές της Πόλης και μας ρωτήσουν: 

«Για πες μας Σωκράτη, τι σκοπεύεις να κάνεις; Μήπως με αυτή σου την ενέργεια οδηγήσεις στην καταστροφή κι εμάς τους νόμους και ολόκληρη την πόλη; Ή μήπως νομίζεις ότι μπορεί να διατηρηθεί το πολίτευμα και να μην ανατραπεί όταν οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν εκτελούνται, αφού οι πολίτες τις καταργούν;» Τι θα πούμε εμείς; Ότι μας αδίκησε η πόλη και δεν έκρινε σωστά την υπόθεσή μας; Αν το πούμε αυτό, τότε οι νόμοι θα ρωτήσουν:

«Αυτά συμφωνήσαμε μεταξύ μας, Σωκράτη;
Ή μήπως είσαι τέτοιος σοφός που σου διέφυγε πως από τον πατέρα και την μητέρα και από όλους τους άλλους προγόνους, το τιμιότερο είναι η πατρίδα και το πιο αξιοσέβαστο και το αγιότερο, και τη θεωρούν πιο σημαντική και οι θεοί και όσοι άνθρωποι έχουν μυαλό; Και ό, τι σε προστάζει η πατρίδα πρέπει να κάνεις είτε είναι στον πόλεμο είτε στο δικαστήριο, εκτός και αν την πείσεις για το αντίθετο με τον τρόπο που ορίζει η δικαιοσύνη.

Γιατί εμείς, αφού σε γεννήσαμε, σε αναθρέψαμε, σε μορφώσαμε και μεταδώσαμε όσα καλά μπορούσαμε σε σένα και σε κάθε πολίτη, δώσαμε ωστόσο εκ των προτέρων το δικαίωμα σε όποιον Αθηναίο επιθυμεί, αφού πρώτα περάσει τη δοκιμασία και ενημερωθεί για το πολίτευμα και για εμάς, τους νόμους, αν δεν του αρέσουμε, να πάρει τα πράγματά του και να πάει όπου θέλει, και κανένας από εμάς τους νόμους δεν εμποδίζει ούτε απαγορεύει σε κάποιον να εγκατασταθεί σε κάποια αποικία ή κάπου αλλού.

Όποιος όμως παραμένει, σημαίνει πως συμφωνεί με τον τρόπο διοίκησης και διεξαγωγής των δικών και οφείλει να υπακούει σε όσα προστάζουμε. Εκείνος που δεν υπακούει διαπράττει τρία αδικήματα:
Πρώτον, αδικεί αυτούς που τον γέννησαν και τον ανέθρεψαν.
Δεύτερον, ενώ συμφώνησε να υπακούει στις εντολές μας, παραβαίνει τη συμφωνία.
Τρίτον, όχι μόνο δεν μας υπακούει, αλλά δεν κάνει και τίποτα για να μας πείσει πως έχουμε άδικο, ενώ του δίνουμε αυτό το δικαίωμα.
Αυτές οι κατηγορίες θα σε βαραίνουν, Σωκράτη, αν πράξεις αυτό που σκέφτεσαι, κι εσένα μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλον Αθηναίο. Διότι εσύ τόσο πολύ αγάπησες αυτή την πόλη που ποτέ δεν  βγήκες από αυτήν, εκτός από μία φορά που πήγες στον Ισθμό για τις γιορτές, κι όποτε χρειάστηκε να πολεμήσεις. Τόσο πολύ αγάπησες εμάς και την πόλη που και τα παιδιά σου εδώ επέλεξες να τα γεννήσεις. Ύστερα, θα μπορούσες να επιλέξεις ως ποινή την εξορία, αλλά ούτε αυτό έκανες. Εσύ, λοιπόν που επί εβδομήντα ολόκληρα χρόνια δεν αμφισβήτησες ποτέ την ορθότητά μας και τήρησες τη συμφωνία μας· εσύ που ταξίδεψες εκτός πόλης λιγότερο απ’ ότι οι κουτσοί, οι τυφλοί και οι άλλοι ανάπηροι, δεν θα τηρήσεις τη συμφωνία μας; Θα συμφωνήσεις μαζί μας Σωκράτη, και δεν θα γίνεις περίγελως εγκαταλείποντας την πόλη.»

Ο Κρίτων σώπασε, ο Σωκράτης τήρησε το συμβόλαιο που είχε συνάψει με την Αθήνα που λάτρεψε, και πέθανε ήσυχα πίνοντας το κώνειο. Φεύγοντας με αυτόν τον τρόπο από τη ζωή, απέδειξε πως όταν έλεγε «οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν» εννοούσε την κάθε λέξη.



Ενεργός ανθελληνισμός

ΕΝΕΡΓΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ...
 
<< Η νέα "φουρνιά" κοινωνικών ερμηνευτών είτε πέταξε στα σκουπίδια τον κλασσικό κόσμο, 

επειδή δεν ήταν πολυπολιτισμικός (πράγμα που είναι ανέντιμο, διότι κανένας πολιτισμός 
δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ στ’ αλήθεια πολυπολιτισμικός),
είτε προσπάθησε να ξαναεπινοήσουν τους Έλληνες και τους Ρωμαίους 
ως πολυπολιτισμικούς (πράγμα που είναι ψέμμα).

Η ελληνική σοφία κατ'αυτούς δεν πρέπει απλώς και μόνο να ξεχαστεί, 
αλλά πρέπει να απορριφθεί ενεργά.
Η τελευταία γενιά κλασσικιστών επιθυμεί να επιβιώσει 
και να είναι αρεστή – στους συναδέλφους ακαδημαϊκούς δασκάλους – 
εγγυώμενη στους ανθέλληνες εκ των συναδέλφων της, 
ότι οι κλασσικιστές που θα ακολουθήσουν θα είναι ελάχιστοι.>>


Victor Davis Hanson & John Heath
“Ποιός σκότωσε τον Όμηρο;”

εκδόσεις “Κάκτος”, (σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη), 
σελ. 136-137

Για όσους απορούν με τις ασυναρτησίες του Φίλη σχετικά με τα Αρχαία Ελληνικά ...

Έθνος, Ελευθερία και Πολιτισμός

ΕΘΝΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

"Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνον πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας. Δεν είναι εύκολο να πείσεις ένα έθνος. Εγώ βλέπω τόσα πράγματα, που πρέπει να γίνουν, κι όμως οι άλλοι Έλληνες τα βλέπουν αλλιώς. Αν είμαι δυνατός θα τους πείσω."

Η σκέψη του εκφράζει τον ουμανιστικό, τον έλλογο και λειτουργικό εθνικισμό, που σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο, είναι προσηλωμένος στις αρχές της άμεσης Δημοκρατίας, που απορρέει από τον Ελληνικό πολιτισμό και υπερασπίζεται τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των Ελλήνων.

"Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος .Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, πού μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του: αυτό θα πει ελευθερία."

Η ελευθερία είναι γι' αυτόν η εθνική αυτοδιάθεση όλων των Ελλήνων (τότε υπήρχαν ακόμη υπόδουλοι) και στο επίπεδο της προσωπικής αυθυπαρξίας του ανθρώπου, η θεμελιώδης ουσία της.

Νομιμοποιητική βάση της αξίας ενός έθνους είναι ο πολιτισμός του. Γράφει σχετικά:
"Ποιος είναι ο τελικός των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πώς τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να πού έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη, και μόνον αυτά. Δεν φτάνει όμως ένα έθνος να είναι πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται  ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός."

Στις μέρες μας επιβεβαιώθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο: οι "πολυπολιτισμικές" κοινωνίες, ανίκανες να παράξουν πολιτισμό, γεννούν τέρατα!

Η αλήθεια είναι η πηγή όλων των καλών

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ
Πλάτων

"Η αλήθεια είναι η πηγή όλων των καλών και για τους θεούς και για τους ανθρώπους.
Αυτός που θέλει να ευτυχήσει στον κόσμο αυτό πρέπει να πιστεύει σ' αυτήν από την αρχή της ζωής του , για να ζήσει ολόκληρη τη ζωή του ως ένας αξιόπιστος άνθρωπος. 

Αυτός, που επίτηδες λέει ψέμματα, είναι ανάξιος εμπιστοσύνης, κι εκείνος που τα λέει άθελά του, ανόητος .
Αλλά ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι αξιοζήλευτος, γιατί ούτε ο επιπόλαιος, ούτε ο απατεώνας μπορούν να έχουν αληθινούς φίλους.

Όσο περνά ο καιρός γίνονται γνωστοί κι όταν γεράσουν αποφεύγονται από όλους, κι η ζωή τους γίνεται μοναχική και ανιαρή, ακόμη κι αν οι σύντροφοί τους και τα παιδιά τους βρίσκονται ακόμη στη ζωή."

Ας το έχουν υπόψη τους όσοι τρέφουν αυταπάτες.