Ethics:The basis of any Science

“Ethics the basis of any Science”

Ethics

“When we observe the world, we cannot help but feel appalled by the rapid disappearance of any sense of moral and ethical consciousness. At the same time, antisocial ways of thinking are rapidly increasing.

It is now becoming quite common for people to think that they are free to do whatever they wish and, as a result, many kinds of social crimes are committed repeatedly, social order becomes chaotic, and society falls into great confusion.

One underlying cause of this social confusion is that the human pattern of thinking has become more materialistic; another cause is the collapse of traditional values and norms of ethical behavior.”

Axiology: The Theory of Value

“Value theory is dealt with in economics, in ethics, and in various other disciplines. In philosophy, axiology refers to the philosophy of value. In other words, it is that field of philosophy that deals with value in general.

The content of axiology, even fragmentarily, can already be found in ancient times. But, it is in modern times, especially after Kant made his well-known distinction between fact and value, that axiology became an important field of study in philosophy.

Many different views of value have appeared throughout history; in fact, history can be seen as a continuous succession of failed attempts to establish absolute values. In ancient Greece, Socrates and Plato attempted to established absolute values by pursuing true knowledge.

In the modern period, Descartes and Kant established views of value centered on reason, as in Greek philosophy. The Neo-Kantian school dealt with value as one of the main issues in philosophy, but they completely separated philosophy, which deals with values, from natural science, which deals with facts.  As a result, today many problems have come into being. Scientists have continued to analyze facts in complete disregard of values.

Utilitarianism and pragmatism are materialistic views of value, which make values completely relative. Analytical philosophy is a philosophy without value.  Nietzsche’s philosophy and Communism can be described as anti-value philosophies, opposing traditional views of value.

Traditional views of values based on Greek philosophy are no longer regarded as effective today. As a result, society today is in extreme confusion.”

Education

“Education as well in today’s democratic societies is in crisis. Yet, a proper theory of education, able to overcome this confusion, is difficult to find anywhere, and present-day education seems to have lost its sense of direction.

Appropriate relationship between teachers and students are diminishing. That is to say, students do not respect their teachers, and teachers have lost their sense of authority and enthusiasm.

In consequence, the relationship between teachers and students has largely become one wherein the teachers are merely selling knowledge, very often based largely on “political correctness”, and the students are buying it, so that schools have turned in to places for buying and selling knowledge.”

…In order to solve problems such as the destruction of nature, pollution the development of weapons of mass destruction, and so on, people must become able to acquire the original creativity, which is centered on values. Therefore, scientists must first be persons of values, or persons of character, before being scientists. In other words, ethics must become the basis of any Science.”

Dr. Konstantina Palamiotou

Phd.of Philosophy, University of Athens

Θεοδοσίου Πελεγρίνη νεώτεροι "άθλοι"

Ο υφυπουργός Παιδείας της Ελλάδος και τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών,

Θεοδόσης Πελεγρίνης,

εδήλωσε:

"Η αγγλική γλώσσα ακριβέστερη της ελληνικής"

Και όχι μόνο αυτό...

Καλεσμένος στην εκπομπή των Α. Μαζαράκη - Γ. Λεκάκη.

(Η εκπομπή μεταδόθηκε από τον "901" τα μεσάνυχτα της 09.06.2016).

Ας θυμηθούμε λιγάκι ...

Σάββατο, 30 Νοεμβρίου 2013

Αν αληθεύουν όσα διαβάσαμε στις εφημερίδες «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» και «ΝΕΑ»,ο πρύτανης θα κλείσει το Πανεπιστήμιο και γι αυτό 

απόλυτα έγκυρες πηγές λένε πως ο Θεοδόσης Πελεγρίνης, έχει κλειδώσει για την θέση του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ.

Την εβδομάδα μάλιστα που πέρασε, όπως γράφει και η εφημερίδα" Παραπολιτικά", συναντήθηκε... μυστικά με τον Αλέξη Τσίπρα.

Οπως αναφέρει ο «Μικροπολιτικός» στα «Νέα» ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα παίξει, σε μία... θεατρική παράσταση στο Παρίσι...

Με βάση το σενάριο, ο ήρωας που υποδύεται ο  Πελεγρίνης είναι «ευνούχος» δάσκαλος του αυτοκράτορα Ιουλιανού, παλαίμαχο μέλος της βασιλικής αυλής.

(https://youtu.be/pnnNgNCwoMs

Καμαρωσατε τον  υφυπουργό Παιδείας).

Και ακόμη παλιότερα:

29 Ιανουαρίου 2011:

Μεταφορά λαθρομεταναστών από τα Χανιά στη Νομική σχολή και από εκεί στο κτήριο "Υπατία" 

Πρωταγωνιστής ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης

"Στο νεοκλασικό κτίριο "Υπατία", του ιδιοκτήτη της εταιρείας δημοσκοπήσεων Κάπα Research Ντίνου Ρουτζούνη στη συμβολή των οδών Ηπείρου και Πατησίων, μετεγκαταστάθηκαν οι μετανάστες απεργοί πείνας από το κτίριοτης Νομικής. Ο εκπρόσωπος των μεταναστών που βρίσκονται στο κτήριο κάνει λόγο για απαράδεκτες συνθήκες, και αναφέρει ότι όλοι τους παραπλάνησαν για να τους βγάλουν από τη Νομική και να τους βάλουν σε ένα κτήριο χωρίς καθόλου χώρο. 

Δήλωσε δε, ότι οι τουαλέτες στο κτήριο είναι κλειδωμένες. Η Περιφέρεια αναμένεταινα φέρει στο χώρο 15 χημικές.

Ποια είναι όμως η αλήθεια;
Το ενοίκιο για το κτίριο αυτό για όσο χρονικό διάστημα διαμείνουν οι μετανάστες θα το πληρώνει το Πανεπιστήμιο Αθηνών! Αλήθεια ρωτήθηκε η Πανεπιστημιακή Κοινότητα αν θέλει να πληρώνει τα έξοδα ή το αποφάσισε αυθαίρετα ο Πρύτανης Θ. Πελεγρίνης; Η απάντηση είναι ότι ο ιδιοκτήτης του κτηρίου και ιδιοκτήτης της εταιρείας δημοσκοπήσεων Κάπα Research Ντίνος Ρουτζούνης, είναι «κολλητός» του Πρύτανη Πελεγρίνη και μάλιστα κατά τις πρόσφατες Πρυτανικές εκλογές είχε αναλάβει με την εταιρεία του όλη την προώθηση μηνυμάτων και την
κινητοποίηση των ψηφοφόρων του Πελεγρίνη! 

Φαίνεται ότι με αυτό τον τρόπο και μάλιστα με τα χρήματα του Ελληνικού λαού αποφάσισε ο Πελεγρίνης να ξεπληρώσει τον κολλητό του για τις προεκλογικές υπηρεσίες του. Είναι γνωστό μάλιστα ότι ο Ν. Ρουτζούνης έχει πολλά χρέη προς το ΙΚΑ και ανοιχτές εκκρεμότητες με το Υπουργείο Οικονομικών.

Ποια είναι η τοποθέτηση του Υπουργείου Παιδείας και συγκεκριμένα της κα Άννας Διαμαντοπούλου και τί λέει επ΄' αυτών ο κ. Παπουτσής και ο κ. Ραγκούσης;

Γιατί κάποιοι προσπαθούν ακόμα και από μια ιστορία που μόνο αρνητικά αντανακλαστικά προκάλεσε στην κοινωνία να βγάλουν μίζα;"

Μετά από αυτή την σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο μόνον παρελθόν του ανδρός δεν με εκπλήσσει πλέον τίποτε από όσα αυτός κάνει ...
Κωνσταντίνα

Αυτός που περιφρονεί τις τυραννίες

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ ΤΙΣ ΤΥΡΑΝΝΙΕΣ

G.K Chesterton

"Διαβάζουμε συχνά για την τόλμη ή το θάρρος , με το οποίο κάποιος επαναστάτης επιτίθεται σε μία παλαιά τυραννία ή σε μία απαρχαιωμένη προκατάληψη.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτε το γενναίο στο να επιτίθεσαι σε παλαιά ή απαρχαιωμένα πράγματα, καθώς είναι σαν να προσφέρεσαι να μονομαχήσεις με μία γιαγιά.

Ο πραγματικά θαρραλέος άνθρωπος είναι αυτός, που περιφρονεί τυραννίες νέες σαν το πρωί και προκαταλήψεις καινούργιες σαν τα προτανθισμένα λουλούδια."

"Η γλώσσα των αρίστων διδάσκεται δεν καταργείται"

Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα ( Άρθρο στο Liberal )

Τα «Ευαγγελικά» του 1901, ήταν η αιματηρή «εμφύλια» σύγκρουση αρχαϊστών και δημοτικιστών με αφορμή την μετάφραση του Ευαγγελίου. Για την διαμάχη της γλώσσας παραιτήθηκαν ένας αρχιεπίσκοπος (ο Αθηνών, Προκόπιος Β’ που ενθάρρυνε την μεταγλώττιση)  και  ολόκληρη η κυβέρνηση του Γ. Θεοτόκη!

Από τότε, ως σήμερα, παρέμεινε η «μεταφυσική» σχέση των πιστών με το Ευαγγέλιο, αφού ποτέ τους δεν κατάλαβαν  τι  λέει. Συμπέρασμα: Όσο  σπουδαία κι αν είναι μια γλώσσα, όταν  δεν διδάσκεται σωστά, χάνει την αξία της μέσα στο χρόνο. Και η απλοποίησή της έχει ως προϋπόθεση την γνώση της παλιάς για να διατηρήσει ακέραια την αξία της νέας στις σύγχρονες  ανάγκες.

Το γλωσσικό ζήτημα ήταν πάντα, μια υπόθεση η οποία ξέφευγε  από τα χέρια της Παιδείας και περνούσε στην επεκτατική  διάθεση της πολιτικής. Μέσα του, έκρυβε το μικρόβιο της προγονολατρείας που έθρεψε την κυρίαρχη ιδεολογία και ενίσχυσε την εθνική  συνείδηση στο νεοελληνικό κράτος, από το 1830. Μην ξεχνάμε ότι η γλώσσα «καθάρισε» με πολλαπλούς μηχανισμούς και αγώνες για να αποτελέσει το αναγκαίο εργαλείο συνένωσης όλων των πληθυσμών της νότιας Βαλκανικής, που εντάχθηκαν στο νεοσύστατο κράτος (Τουρκόφωνοι, Αρβανίτες, Σλαβόφωνοι, Τσάκωνες, Βλάχοι, Σαρακατσάνοι κλπ).  

Εκτός των άλλων, η Αρχαία Ελληνική, προτάθηκε ως βάση της εκπαίδευσης, για να  λειτουργεί ως «μήτρα» σημείων (λέξεων) και νοημάτων, με την οποία θα δημιουργούσε η πολιτεία τον σύγχρονο  πολιτισμό της. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο δυτικός κόσμος ξύπνησε από τον βαθύ ύπνο του Μεσαίωνα, με το «ξυπνητήρι» του Διαφωτισμού και των αρχαίων κειμένων.

Άρα λοιπόν, ποιος μπορεί να αρνηθεί την χρησιμότητα των Αρχαίων Ελληνικών, σε έναν κόσμο που γεννήθηκε από την κληρονομιά των Ελλήνων; Και όχι μόνο αυτό. Ποιος αλαζόνας είναι σε θέση να θεωρεί ότι το ψηφιακό θαύμα που συντελείται σήμερα, παγκοσμίως, μπορεί να σταθεί χωρίς την κλασική παιδεία και το «μέτρο» που την διαπνέει;

Δυστυχώς, για την ελληνική εκπαίδευση, κάθε διαχρονική απόπειρα του υπουργείου Παιδείας να ασχοληθεί με την διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών αποτύγχανε παταγωδώς. Έτσι και τώρα, ο κ. Φίλης, περιορίζει  το μάθημα, με το επιχείρημα της ενίσχυσης των Νέων Ελληνικών.

Ατυχέστατη και πάλι η προσέγγιση. Πρώτον, επειδή δεν έχει καμία δουλειά ο υπουργός να παρεμβαίνει στα εκπαιδευτικά προγράμματα  και δεύτερον, γιατί ασχολείται με τις ώρες διδασκαλίας και όχι με τους διδάσκοντες! Είναι βεβαίως, κατανοητό πως η «συνδικαλιστική» αλληλεγγύη του κ. Φίλη του απαγορεύει να σκεφτεί ότι το πρόβλημα δεν είναι στην ύλη της Γλώσσας αλλά στον τρόπο που επιλέγει ο καθηγητής να την διδάξει. Γιατί αν το αρχαίο κείμενο ακούγεται στην τάξη, σαν τροπάριο στη θεία λειτουργία, είναι φυσικό οι μαθητές να χασμουριούνται. Αν πάλι, αποτελεί μία αποσπασματική αγγαρεία για τις εξετάσεις, η αποστροφή είναι επίσης δεδομένη.

Επομένως, τα Αρχαία διδάσκονται και αναβαθμίζονται, δεν καταργούνται εξαιτίας της ανικανότητας μας να  αλλάξουμε τον τρόπο διδασκαλίας! Είναι μία γλώσσα η οποία απευθύνεται σε ένα ανώτερο επίπεδο πνευματικότητας την οποία το σχολείο έχει υποχρέωση να την προσεγγίσει.

 Οι μακρινοί «παππούδες» μας δεν είχαν ούτε γραμματική ούτε συντακτικό. Μιλούσαν και έγραφαν ελεύθερα, παραγωγικά, δημιουργικά πάνω στη σύνθεση και την ομορφιά της γλώσσας. Δεν τη μισούσαν από τον καταναγκασμό, την προσποίηση και την υποκρισία. Αν λοιπόν, ο δάσκαλος δεν διαθέτει την δεξιότητα  να διδάξει αρχαίο κείμενο η υπόθεση είναι χαμένη. Σε έναν μαθητή  που συνήθισε στην ταχύτητα των εικόνων και στην προχειρότητα των νοημάτων, το να προσπαθείς να του μάθεις Αρχαία με την μέθοδο του 1950, είναι σαν να τον προκαλείς να γελάσει μαζί σου.

Τα Αρχαία Ελληνικά είναι η γλώσσα των αρίστων. Είναι δομή, νόημα, αρχιτεκτονική, μαθηματικά, σύνθεση και δημιουργία. Όλα αυτά που χρειάζεται το μυαλό για να μπει δυναμικά και με ήθος, στην εποχή της ηλεκτρονικής τεχνολογίας και να ηγηθεί ως πρωτοπόρος στα projects και στις νέες μεθόδους.

Δεν έχουμε δικαίωμα να στρέφουμε συνεχώς το επίπεδο προς τα κάτω, επειδή θέλουμε να γίνουμε ευχάριστοι στον μέσο όρο. Αντίθετα, έχουμε υποχρέωση να αναζητήσουμε τον σύγχρονο δάσκαλο που ξέρει τον τρόπο να συνδυάσει την γοητεία του σύγχρονου μέσου με τον ορθολογισμό και την αισθητική  του ελληνικού λόγου. Όχι για να  ικανοποιηθεί το λαϊκιστικό ένστικτο της προγονοπληξίας κάποιων αλλά για να δοθεί το παλιό κίνητρο για νέες δημιουργίες  στην εποχή μας.

Έχουμε ανάγκη από μία πολιτισμική «έπαρση» και η αρχαία γλώσσα είναι η αιώνια  «Κιβωτός», έτοιμη να σώσει τη σκέψη  και τις προθέσεις μας.

Ο πλούτος του σύγχρονου Έλληνα είναι ένα αρχαίο κείμενο δίπλα σε έναν υπολογιστή. Εκεί βρίσκεται  το μέλλον της Ελλάδας σήμερα. Ας το ανακαλύψουμε, χωρίς κραυγές και αντιπαλότητες.

Η γλώσσα των αρίστων διδάσκεται, δεν καταργείται!

Για μια νέα διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΙΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Pierre Krebs

"Στην οριζόντια και φονική για τον πολιτισμό κοινωνία , η οποία με μια έκφραση ρομποτ στο πρόσωπο απειλεί να στραγγαλίσει τον κόσμο με μια γραμμική ομοιομορφία, πρέπει να κατοχυρώσουμε, με εντονώτερα χρώματα από οποτεδήποτε, τα κάθετα ουράνια τόξα των λαών με ανθρώπινα πρόσωπα , των οποίων οι γλώσσες, η ιστορία, ο πολιτισμός και η εμφάνιση αναδύονται από ζώσες ταυτότητες οι οποίες είναι για τους λαούς και τους πολιτισμούς ό,τι είναι οι πηγές για τα βουνά και τα δάση.

Για να αντισταθούμε στην επιθετική ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δογματικό άλλοθι της ολοκληρωτικής Δυτικής κοινωνίας, είναι επείγον, να συντάξουμε μια νέα Διακήρυξη των δικαιωμάτων των Λαών, από κοινού με όλα τα κινήματα, τα οποία μάχονται πάνω σε αυτήν τη Γη για τον σεβασμό των εθνο-πολιτιστικών ταυτοτήτων."

Η γλώσσα η ελληνική είναι μία

Η ΓΛΩΣΣΑ  Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ

ΝΙΚΟΥ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

"Τις γνώσεις μου στη γλώσσα την ελληνική πιστεύω πως τις βοήθησε η απέραντη αγάπη που έχω για την ανάγνωση αρχαίων, βυζαντινών και μεταβυζαντινών κειμένων. Τα βιβλία μου με τ'αρχαία και τα βυζαντινά κείμενα ήτανε, τα περισσότερα σ' "ευρωπαϊκές" εκδόσεις, με τις επεξηγήσεις και τα σχόλια γραμμένα στα γαλλικά ή τα λατινικά. Πολλά βυζαντινά και, σχεδόν, τα πιο πολλά μεταβυζαντινά, ήσαν δικών μας εκδόσεων. Η καθαρεύουσα (και καμμιά φορά υπέρ-καθαρεύουσα ) των Σάθα, Λάμπρου, Ξανθουδίδη, στις σημειώσεις και τις μελέτες, που συνόδευαν τα κείμενα, όχι μόνο δεν μ' εξένιζε, σαν τις γαλλικές και λατινικές που είπα, αλλ' αντίθετα μ'έκανε να παρατηρήσω πώς συνδέονταν και, στο τέλος, συγχέονταν με τη γλώσσα του μελετούμενου γραπτού. Έτσι κατάλαβα πως η γλώσσα η ελληνική είναι μία. Κι ότι είναι μάλλον έλλειψη σοφίας να προσηλώνεται κανείς πεισματάρικα σε μια και μόνο, αποκλειστικά, μορφή της, να περιφρονή αυτόν τον αμύθητο πλούτο, τον θησαυρό, που έχει στη διάθεσή του. Και να μην αντλή,  ελεύθερα, με σεβασμό και προσοχή  φυσικά, για να λαμπρύνη το στίχο του, να ενισχύση το νόημά του. Ακριβώς όπως μας διδάσκουν τ'αθάνατα γραπτά του Παπαδιαμάντη και του Καβάφη. Όπως κάνω με τη ζωγραφική μου. Όπου δεν αποκλείω κανένα χρώμα να βρη την κατάλληλη θέση του και να συμβάλη , κι αυτό, στην γενική αρμονία του πίνακος."

Σωκρατική συνέπεια

ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ 

απέναντι στο "κώνειο"

Η ιστορία είναι γνωστή : Ο Κρίτων προσπαθεί και  πιέζει τον Σωκράτη να αποδράσει.  Όλοι οι φίλοι είναι αποφασισμένοι να διακινδυνεύσουν τα πάντα προκειμένου να τον σώσουν, του λέει. Του λέει ακόμη να σκεφτεί τα παιδιά του, που θα μείνουν ορφανά, τους φίλους του, που θα θεωρηθούν από όλους ότι ήταν δειλοί και τον εγκατέλειψαν να πεθάνει. 

Αλλά  ο Σωκράτης αντιλέγει: «Δεν μπορώ να αρνηθώ τώρα εκείνα που έλεγα πριν, επειδή μου ήρθαν έτσι τα πράγματα… και δεν θα επιτρέψω ούτε σε σένα ούτε σε κανέναν να τρομοκρατηθεί από τη δύναμη του πλήθους λες κι είμαστε παιδάκια…». 

Ο Σωκράτης δεν πρόκειται να δραπετεύσει διότι μοναδική του μέριμνα δεν είναι να παραμείνει ζωντανός, αλλά να ζήσει με συνέπεια διατηρώντας άμεμπτη την ψυχή του.

Και καθώς πλησιάζει το τέλος της φιλοσοφημένης ζωής του, δίνει ένα τελευταίο μάθημα στον αγαπημένο του μαθητή, λέγοντας τα εξής:

Ας υποθέσουμε ότι ενώ είμαστε έτοιμοι να αποδράσουμε, έρθουν εδώ οι Νόμοι και οι Αρχές της Πόλης και μας ρωτήσουν: 

«Για πες μας Σωκράτη, τι σκοπεύεις να κάνεις; Μήπως με αυτή σου την ενέργεια οδηγήσεις στην καταστροφή κι εμάς τους νόμους και ολόκληρη την πόλη; Ή μήπως νομίζεις ότι μπορεί να διατηρηθεί το πολίτευμα και να μην ανατραπεί όταν οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν εκτελούνται, αφού οι πολίτες τις καταργούν;» Τι θα πούμε εμείς; Ότι μας αδίκησε η πόλη και δεν έκρινε σωστά την υπόθεσή μας; Αν το πούμε αυτό, τότε οι νόμοι θα ρωτήσουν:

«Αυτά συμφωνήσαμε μεταξύ μας, Σωκράτη;

Ή μήπως είσαι τέτοιος σοφός που σου διέφυγε πως από τον πατέρα και την μητέρα και από όλους τους άλλους προγόνους, το τιμιότερο είναι η πατρίδα και το πιο αξιοσέβαστο και το αγιότερο, και τη θεωρούν πιο σημαντική και οι θεοί και όσοι άνθρωποι έχουν μυαλό; Και ό, τι σε προστάζει η πατρίδα πρέπει να κάνεις είτε είναι στον πόλεμο είτε στο δικαστήριο, εκτός και αν την πείσεις για το αντίθετο με τον τρόπο που ορίζει η δικαιοσύνη.

Γιατί εμείς, αφού σε γεννήσαμε, σε αναθρέψαμε, σε μορφώσαμε και μεταδώσαμε όσα καλά μπορούσαμε σε σένα και σε κάθε πολίτη, δώσαμε ωστόσο εκ των προτέρων το δικαίωμα σε όποιον Αθηναίο επιθυμεί, αφού πρώτα περάσει τη δοκιμασία και ενημερωθεί για το πολίτευμα και για εμάς, τους νόμους, αν δεν του αρέσουμε, να πάρει τα πράγματά του και να πάει όπου θέλει, και κανένας από εμάς τους νόμους δεν εμποδίζει ούτε απαγορεύει σε κάποιον να εγκατασταθεί σε κάποια αποικία ή κάπου αλλού.

Όποιος όμως παραμένει, σημαίνει πως συμφωνεί με τον τρόπο διοίκησης και διεξαγωγής των δικών και οφείλει να υπακούει σε όσα προστάζουμε. Εκείνος που δεν υπακούει διαπράττει τρία αδικήματα:

Πρώτον, αδικεί αυτούς που τον γέννησαν και τον ανέθρεψαν.

Δεύτερον, ενώ συμφώνησε να υπακούει στις εντολές μας, παραβαίνει τη συμφωνία.

Τρίτον, όχι μόνο δεν μας υπακούει, αλλά δεν κάνει και τίποτα για να μας πείσει πως έχουμε άδικο, ενώ του δίνουμε αυτό το δικαίωμα.

Αυτές οι κατηγορίες θα σε βαραίνουν, Σωκράτη, αν πράξεις αυτό που σκέφτεσαι, κι εσένα μάλιστα περισσότερο από κάθε άλλον Αθηναίο. Διότι εσύ τόσο πολύ αγάπησες αυτή την πόλη που ποτέ δεν  βγήκες από αυτήν, εκτός από μία φορά που πήγες στον Ισθμό για τις γιορτές, κι όποτε χρειάστηκε να πολεμήσεις. Τόσο πολύ αγάπησες εμάς και την πόλη που και τα παιδιά σου εδώ επέλεξες να τα γεννήσεις. Ύστερα, θα μπορούσες να επιλέξεις ως ποινή την εξορία, αλλά ούτε αυτό έκανες. Εσύ, λοιπόν που επί εβδομήντα ολόκληρα χρόνια δεν αμφισβήτησες ποτέ την ορθότητά μας και τήρησες τη συμφωνία μας· εσύ που ταξίδεψες εκτός πόλης λιγότερο απ’ ότι οι κουτσοί, οι τυφλοί και οι άλλοι ανάπηροι, δεν θα τηρήσεις τη συμφωνία μας; Θα συμφωνήσεις μαζί μας Σωκράτη, και δεν θα γίνεις περίγελως εγκαταλείποντας την πόλη.»

Ο Κρίτων σώπασε, ο Σωκράτης τήρησε το συμβόλαιο που είχε συνάψει με την Αθήνα που λάτρεψε, και πέθανε ήσυχα πίνοντας το κώνειο. Φεύγοντας με αυτόν τον τρόπο από τη ζωή, απέδειξε πως όταν έλεγε «οὐδαμῶς δεῖ ἀδικεῖν» εννοούσε την κάθε λέξη.

Ενεργός ανθελληνισμός

ΕΝΕΡΓΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ...

 

<< Η νέα "φουρνιά" κοινωνικών ερμηνευτών είτε πέταξε στα σκουπίδια τον κλασσικό κόσμο, 

επειδή δεν ήταν πολυπολιτισμικός (πράγμα που είναι ανέντιμο, διότι κανένας πολιτισμός 

δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ στ’ αλήθεια πολυπολιτισμικός),

είτε προσπάθησε να ξαναεπινοήσουν τους Έλληνες και τους Ρωμαίους 

ως πολυπολιτισμικούς (πράγμα που είναι ψέμμα).

Η ελληνική σοφία κατ'αυτούς δεν πρέπει απλώς και μόνο να ξεχαστεί, 

αλλά πρέπει να απορριφθεί ενεργά.

Η τελευταία γενιά κλασσικιστών επιθυμεί να επιβιώσει 

και να είναι αρεστή – στους συναδέλφους ακαδημαϊκούς δασκάλους – 

εγγυώμενη στους ανθέλληνες εκ των συναδέλφων της, 

ότι οι κλασσικιστές που θα ακολουθήσουν θα είναι ελάχιστοι.>>

Victor Davis Hanson & John Heath

“Ποιός σκότωσε τον Όμηρο;”

εκδόσεις “Κάκτος”, (σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη), 

σελ. 136-137

Για όσους απορούν με τις ασυναρτησίες του Φίλη σχετικά με τα Αρχαία Ελληνικά ...

Έθνος, Ελευθερία και Πολιτισμός

ΕΘΝΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ

"Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι μόνον πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας. Δεν είναι εύκολο να πείσεις ένα έθνος. Εγώ βλέπω τόσα πράγματα, που πρέπει να γίνουν, κι όμως οι άλλοι Έλληνες τα βλέπουν αλλιώς. Αν είμαι δυνατός θα τους πείσω."

Η σκέψη του εκφράζει τον ουμανιστικό, τον έλλογο και λειτουργικό εθνικισμό, που σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο, είναι προσηλωμένος στις αρχές της άμεσης Δημοκρατίας, που απορρέει από τον Ελληνικό πολιτισμό και υπερασπίζεται τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των Ελλήνων.

"Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος .Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, πού μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε. Μου αρέσει να βλέπει κανείς τους δεσμούς του: αυτό θα πει ελευθερία."

Η ελευθερία είναι γι' αυτόν η εθνική αυτοδιάθεση όλων των Ελλήνων (τότε υπήρχαν ακόμη υπόδουλοι) και στο επίπεδο της προσωπικής αυθυπαρξίας του ανθρώπου, η θεμελιώδης ουσία της.

Νομιμοποιητική βάση της αξίας ενός έθνους είναι ο πολιτισμός του. Γράφει σχετικά:

"Ποιος είναι ο τελικός των εθνών, πες τον προορισμό, πες τον αποστολή; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να η δικαιολογία των εθνών. Να πώς τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα και να πού έσφαλε ο Μαρξ πολεμώντας τα έθνη. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη, και μόνον αυτά. Δεν φτάνει όμως ένα έθνος να είναι πολιτισμένο, πρέπει να είναι πολιτισμένο από δικό του πολιτισμό. Σε αυτό λοιπόν χρησιμεύουν τα έθνη. Οι πολιτισμοί γεννιούνται  ο καθένας σε κάποια πατρίδα, σε κάποια εποχή και σε κάποιο έθνος. Έξω από αυτά δεν μπορεί να σταθεί πολιτισμός."

Στις μέρες μας επιβεβαιώθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο: οι "πολυπολιτισμικές" κοινωνίες, ανίκανες να παράξουν πολιτισμό, γεννούν τέρατα!

Η αλήθεια είναι η πηγή όλων των καλών

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ

Πλάτων

"Η αλήθεια είναι η πηγή όλων των καλών και για τους θεούς και για τους ανθρώπους.

Αυτός που θέλει να ευτυχήσει στον κόσμο αυτό πρέπει να πιστεύει σ' αυτήν από την αρχή της ζωής του , για να ζήσει ολόκληρη τη ζωή του ως ένας αξιόπιστος άνθρωπος. 

Αυτός, που επίτηδες λέει ψέμματα, είναι ανάξιος εμπιστοσύνης, κι εκείνος που τα λέει άθελά του, ανόητος .

Αλλά ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι αξιοζήλευτος, γιατί ούτε ο επιπόλαιος, ούτε ο απατεώνας μπορούν να έχουν αληθινούς φίλους.

Όσο περνά ο καιρός γίνονται γνωστοί κι όταν γεράσουν αποφεύγονται από όλους, κι η ζωή τους γίνεται μοναχική και ανιαρή, ακόμη κι αν οι σύντροφοί τους και τα παιδιά τους βρίσκονται ακόμη στη ζωή."

Ας το έχουν υπόψη τους όσοι τρέφουν αυταπάτες.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ 
ΣΤΙΣ 29 ΜΑΪΟΥ 2016

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΣΤΕΓΗΣ
 ΜΕ ΘΕΜΑ:

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΗ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ 

ΛΟΓΟΣ ΠΡΟΟΙΜΙΑΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ

Ἀπαρτίσας οὖν τὰ πάντα, ὡς αὐτῷ ἐδόκει καλῶς, ἔπεμψεν ἔνδον λέγων τῷ βασιλεῖ «Γίνωσκε τὰ τοῦ πολέμου ἤδη ἀπήρτησθαι· καὶ καιρός ἐστιν ἀπό τοῦ νῦν πρᾶξαι τὸ ἐνθυμηθὲν πρὸ πολλοῦ παρ’ ἡμῖν νῦν· τὴν δὲ ἔκβασιν τοῦ σκοποῦ τῷ Θεῷ ἐφίεμεν. Τί λέγεις; Βούλει καταλιπεῖν τὴν πόλιν καὶ ἀπελθεῖν, ἔνθα καὶ βούλει, μετὰ τῶν σῶν ἀρχόντων καὶ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς, καταλιπὼν τὸν δῆμον ἀζήμιον εἶναι καὶ παρ’ ἡμῶν καὶ παρά σοῦ; ἤ ἀντιστῆναι καὶ σὺν τῇ ζωῇ καὶ τὰ ὑπάρχοντα ἀπολέσεις σύ τε καὶ οἱ μετὰ σέ, ὁ δὲ δῆμος αἰχμαλωτιστθεὶς παρὰ τῶν Τούρκων διασπαρῶσιν ἐν πάσῃ τῇ γῇ;»

Ὁ βασιλεὺς δ’ ἀπεκρίνατο σὺν τῇ συγκλήτῳ· «Εἰ μἐν βούλει, καθὼς καὶ οἱ πατέρες σου ἔζησαν, εἰρηνικῶς σὺν ἡμῖν συζῆσαι καὶ σύ, τῷ Θεῷ χάρις. Ἐκεῖνοι γὰρ τοὺς ἐμοὺς γονεῖς ὡς πατέρας ἐλόγιζον καὶ οὕτως ἐτίμων, τὴν δὲ πόλιν ταύτην ὡς πατρίδα· καὶ γὰρ ἐν καιρῷ περιστάσεως ἅπαντες ἐντὸς ταύτης εἰσιόντες ἐσώθησαν καὶ οὐδεὶς ὁ ἀντισταίνων ἐμακροβίω. Ἔχε δὲ καὶ τὰ παρ’ ἡμῖν ἁρπαχθέντα ἀδίκως κάστρα καὶ γῆν ὡς δίκαια καὶ ἀπόκοψον καὶ τοὺς φόρους τόσους, ὅσους κατὰ τὴν ἡμετέραν δύναμιν, κατ’ ἔτος τοῦ δοῦναι σοι καὶ ἄπελθε ἐν εἰρήνῃ. Τί γὰρ οἶδας, εἰ θαῤῥῶν κερδᾶναι εὐρεθῇς κερδανθείς; Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».

Μετάφραση:

(Ο Μεχεμέτ), αφού ετοίμασε τα πάντα όπως καλύτερα νόμιζε, έστειλε μήνυμα λέγοντας στο βασιλιά: «Μάθε ότι έχουν τελειώσει οι πολεμικές προετοιμασίες. Ήρθε πια η ώρα να κάνουμε πράξη αυτό που θέλουμε εδώ και πολύ καιρό. Την έκβασή του την αφήνουμε στο Θεό. Τι λες; Θέλεις να εγκαταλείψεις την Πόλη και να φύγεις, όπου θέλεις, μαζί με τους άρχοντές σου και τα υπάρχοντά τους, αφήνοντας αζήμιο το λαό και από μένα και από σένα; Ή θέλεις να αντισταθείς και να χάσεις τη ζωή σου και τα υπάρχοντά σου και συ και οι μετά σου, κι ο λαός αφού αιχμαλωτιστεί από τους Τούρκους, να διασκορπιστεί σ’ όλη τη γη;»  Κι ο βασιλιάς με τη σύγκλητο αποκρίθηκε: «Αν θέλεις να ζήσεις μαζί μας ειρηνικά, όπως και οι πρόγονοί σου, ας έχεις την ευλογία του Θεού. Γιατί εκείνοι θεωρούσαν τους γονείς μου ως πατέρες τους και τους τιμούσαν ανάλογα, κι αυτή την πόλη τη θεωρούσαν ως πατρίδα τους. Σε καιρό ανάγκης όλοι τους έτρεχαν μέσα να σωθούν και κανένας αντίπαλός της δεν έζησε πολλά χρόνια. Κράτα τα κάστρα και τη γη που μας άρπαξες άδικα, όρισε και ετήσιους φόρους ανάλογα με τη δύναμή μας κα φύγε ειρηνικά. Σκέφτηκες ότι ενώ νομίζεις πως θα κερδίσεις μπορεί να βρεθείς χαμένος; Το να σου παραδώσω την Πόλη ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της· γιατί όλοι με μια ψυχή προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας».

Τα σημάδια των καιρών είχαν δείξει προ πολλού ότι η βασιλίδα των πόλεων  επρόκειτο να ζήσει τις τελευταίες ημέρες της. 

Ήδη από το 1354 και την κατάληψη της Καλλίπολης από τους Οθωμανούς σταδιακά μέχρι το 1373 το Βυζάντιο είχε καταστεί φόρου υποτελές στον σουλτάνο.

Οι λόγοι της παρακμής; Η πολιτική και θρησκευτική διχόνοια, η οικονομική αιμορραγία, η φυγή του ανθρώπινου δυναμικού στη Δύση.

Ωστόσο, τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τελευταίου βασιλιά του Βυζαντίου, μιλούν άραγε σήμερα ακόμη στις καρδιές μας; Έχουν κάποια αξία συγκινησιακής τάξεως; Αν ναι, αυτό είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο.

«Ιστορία είναι η πνευματική εικόνα, που διαμορφώνουμε περί τα συμβάντα μιας δεδομένης εποχής.» Σε διάκριση επομένως από την Κοινωνιολογία, η Ιστορία περισσότερο επιδιώκει να σχηματίσει και όχι να επεξηγήσει στον άνθρωπο την έννοια του ιστορικού συνεχούς.

Φτάνουμε έτσι στην ειδοποιό διαφορά της τοποθετήσεως του ανθρώπου μέσα στο κοσμικό περιβάλλον, που είναι η από μέρους του δυνατότητα συνειδητοποιήσεως της ιστορικότητος ή πληρέστερα της χρονικότητος των πράξεών του.

Ο άνθρωπος αξιολογείται ως το μοναδικό ον του πλανήτη μας, το οποίο τέμνει το ιστορικό συνεχές δημιουργώντας με τη συνείδησή του την παροντική του θέση σε διάκριση προς το προτερόχρονο (παρελθόν) και το υστερόχρονο (μέλλον).

Μια δεύτερη διάκριση πραγματοποιείται εκ του γεγονότος ότι ο άνθρωπος επιχειρεί να αξιολογήσει a posteriori αφενός τις ενέργειές του και να ιεραρχήσει a priori αφετέρου τις μελλοντικές του πράξεις.

Έτσι οι πράξεις ανθρώπων του ιστορικού παρελθόντος, όπως για παράδειγμα η αυτοθυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου εν προκειμένω, μπορούν να κριθούν μέσα στη χρονική διάρκεια εφόσον η συγκεκριμένη ηθική αξία, όπως εδώ η αυτοθυσία, έχει δεδομένο κύρος αφού η αξιολόγησή της έγινε σε πρότερο χρόνο.

Η αξία όμως σε ύστερο χρόνο μιας ηθικής πράξεως δεν μπορεί να προβλεφθεί ως εκ της φύσεως της χρονικής συνέχειας. Η ηθική πράξη επομένως στο στάδιο της δημιουργίας της είναι αχαρακτήριστη. Βεβαίως η διαχρονικότης των αξιών είναι πάγιο φιλοσοφικό ζήτημα. Πυρήνας της μιας ή της άλλης τοποθετήσεως απέναντι στο ζήτημα των αξιών είναι το αν κάποια συγκεκριμένη δομή ενεργειών συναντάται σε διάφορα ιστορικά περιβάλλοντα σηματοδοτούμενη σταθερά με το ίδιο θετικό πρόσημο.

Η ιστορική συνέχεια δεν επιτρέπει απλοϊκούς ντετερμινισμούς και η σωστή άποψη ότι κάθε αιτιατό έχει το αίτιό του (ή κάθε αίτιο το αποτέλεσμά του) δεν μας επιτρέπει ωστόσο την πρόβλεψη του εκάστοτε αποτελέσματος εκ των προτέρων.

Στο σημείο αυτό η παράδοση γίνεται το κριτήριο, εφόσον αυτό που έρχεται να προσδώσει πλέον κύρος σε μιαν αξία δεν είναι η «προφητική» μελλοντική της λειτουργικότης αλλά η παρελθοντική της σταθερότης: έτσι για παράδειγμα αναγνωρίζουμε την προσφορά της αυτοθυσίας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στο βωμό της διαχρονικής ανεξαρτησίας του Γένους.

Όταν ο άνθρωπος δρα συνειδητά αυτομάτως διαστέλλει τον χρόνο, προβάλλει τις συνέπειες των ενεργειών του σε ύστερο χρόνο . Αν ζητούσαμε επομένως χρονικές αναγκαιότητες στην ηθική πράξη π.χ. στην αυτοθυσία, θα τις διακρίναμε διττά:

α. Μια αναγκαιότητα εκ των έξω, που συγκρατεί το συνεχές της χρονικότητος, και

β. Μια αναγκαιότητα εκ των ένδον, που άλλοτε αμβλύνει και άλλοτε οξύνει  τη χρονικότητα.

Στην πρώτη περίπτωση η χρονικότης δρα καταναγκαστικά ενώ στη δεύτερη ο άνθρωπος οδηγείται ελεύθερα στην προσφορά με πλήρη επίγνωση της σημασίας της. Επομένως η «εν καιρώ» και «συν τω χρόνω» εκπεφρασμένη προθετικότης βρίσκεται στην πηγή της ηθικής πράξεως.

Κάθε λαός έχει την ιστορική του συνέχεια, από την ποιότητα της οποίας καθορίζονται το επίπεδο ζωής του και η δημιουργικότητά του, ενώ παράλληλα μόνο η συνείδηση αυτής της ιστορικότητος διατηρεί ένα λαό μέσα στον χρόνο με αναλοίωτη την εθνική φυσιογνωμία του.

 Η ταυτότητα αυτή του έθνους τού εξασφαλίζει την αντίσταση εμπρός σε πιθανούς κινδύνους αφομοιώσεως και του προσθέτει ισχύ εσωτερική προερχόμενη από τη συνοχή και την ομοψυχία. Έτσι ακόμη και την ίδια την εθνική του υπόσταση κατοχυρώνει με την ύπαρξη κοινής πίστεως στις εθνικές του αξίες, όταν και όπου αυτό χρειαστεί.

Ο σημερινός δυτικός πολιτισμός είναι η συνέχεια μιας πορείας, που από όλους αναγνωρίζεται πως την ξεκίνησε το Ελληνικό ορθολογικό πνεύμα . Η ανάπτυξη ωστόσο των διεθνών σχέσεων, ο ισοπεδωτικός χαρακτήρας της καταναλωτικής εποχής , η υποβάθμιση όλων των πνευματικών αξιών – και επομένως και των εθνικών – σε συνδυασμό με τις ποικίλες εξαρτήσεις των «μικρών» χωρών από τις οικονομικά και πολιτικά ισχυρές, δημιουργούν εύλογη ανησυχία για τον κίνδυνο, που καραδοκεί σε σχέση με την αλλοτρίωση της εθνικής ταυτότητας.

Αυτή η πατρίδα λοιπόν, η Ελλάδα μας, ακουμπάει πάνω στη μακραίωνη Ιστορία της. Το ελληνικό έθνος είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τα εθνικά κράτη, που δημιουργήθηκαν στην ήπειρό μας μόλις τον δέκατο ένατο αιώνα: ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.  Ερχόμαστε από πολύ μακριά,  ταξιδευτές στο φουρτουνιασμένο πέλαγος της Ιστορίας μας.

Η συνείδηση της ελληνικής εθνικής ταυτότητος αποτελεί μια διαχρονία με συνέχειες και ασυνέχειες, που εκφράζεται σε όλο το ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: στην τέχνη, στην πίστη, στη νοοτροπία … και επειδή η επιστήμη της Ιστορίας είναι «καταδικασμένη» να έχει ιδεολογικό πρόσημο, σίγουρο καταφύγιο κι αραξοβόλι παραμένει κυρίως η Παράδοση.

Είναι ισχυρή όμως η παράδοση; Άραγε την φοβάται κανείς;

Θα σας αναφέρω ένα γεγονός: Ο αμερικανός Ιστορικός του δεκάτου ενάτου αιώνα Γκρόσβενορ αναφέρει ότι στη συνοικία της Κωνσταντινούπολης Αμπού Βέφα, υπήρχε ένας χαμηλός ανώνυμος τάφος, στον οποίο οι κάτοικοι της περιοχής παραδοσιακά προσκυνούσαν και τελούσαν τρισάγια και μνημόσυνα με την πίστη ότι εκεί ήταν θαμμένος ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.

Οι Τούρκοι ερήμωσαν τον τάφο κι όλη την περιοχή και επεβλήθησαν ποινές σε όσους τολμούσαν να τον επισκεφτούν ή να αναφερθούν απλώς σε αυτόν.

ΝΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΣΩΖΕΙ  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη για τις μελλοντικές γενιές.

Αντί επιλόγου:

Αλλά ας δούμε τι έγινε με εκείνους που διέφυγαν στη Δύση: Ολόκληρος ο αιώνας δημιουργίας της Αναγέννησης ο «κουατροτσεντο» σφραγίστηκε από προσωπικότητες των Ελλήνων, που μεταλαμπάδευσαν τον βυζαντινό πολιτισμό στους δυτικούς.

Προσωπικότητες όπως ο περίφημος καρδινάλιος Βασίλειος Βησσαρίωνας , ο σπουδαίος διανοούμενος της Ρώμης, που άφησε την πλουσιότατη βιβλιοθήκη του στη Βενετία, ο Κρητικός Νικόλαος Βλαστός ( ο τυπογράφος) και ο Ζαχαρίας Καλλέργης ,που τύπωσαν στο πρώτο ελληνικό τυπογραφείο της Βενετίας το 1499, το πρώτο βιβλίο με τίτλο «Μεγάλο Ετυμολογικό Λεξικό » (είχε καταγραμμένες  όλες τις γνωστές ελληνικές λέξεις), ο άλλος Κρητικός Μάρκος Μουσούρος ,συγγραφέας και κριτής όλων των ελληνικών βιβλίων που εκδίδονταν στο κράτος των Ρωμιών της Σιένας, ο Ιανός Λάσκαρης, που δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Φλωρεντίας,   και διατέλεσε σύμβουλος του βασιλιά στο Παρίσι, ο επίσκοπος Μεθώνης Γαβριήλ Πλουσιδιανός, και κυρίως η Άννα Παλαιολογίνα Νοταρά ,ο συνδετικός κρίκος όλων των Ελλήνων της Διασποράς

Άννα Παλαιολογίνα Νοταρά , η τελευταία αυτοκράτειρα των Ρωμιών….

Άννα Παλαιολογίνα Νοταρά : η λησμονημένη και θλιμμένη τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, που τόσο πολύ αγαπήθηκε και μισήθηκε από το λαό της.

Η Άννα Παλαιολογίνα Νοταρά ,  μεγάλωσε σε μια επαρχιακή πόλη (Μυστρά) της διαλυμένης αυτοκρατορίας  , μαθήτευσε δίπλα στον πάνσοφο Πλήθωνα Γεμιστό και  τελικά το όνομά της έγινε ξακουστό σε όλα τα μέρη, όπου κατοικούσαν Ρωμιοί , στη Μεσόγειο και την Ευρώπη.

Η Άννα Παλαιολογίνα Νοταρά έκανε αγαθοεργίες, έκτισε εκκλησίες, διοργάνωσε συσσίτια για φτωχούς , στέγασε άπορους Ρωμιούς,  χρηματοδότησε το πρώτο ελληνικό τυπογραφείο στη Βενετία το 1449,  έστειλε βιβλία στις σκλαβωμένες περιοχές της Ελλάδας, για τη διαφώτιση όλου του γένους και  κατασκεύασε μια νέα Ελλάδα στην Ιταλία ,το κράτος της Σιένα, με 5.000 περίπου ελεύθερους Ρωμιούς.

Ας αναλογιστούμε με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας ιστορικής μνήμης : Πόσα από τα παραπάνω γνωρίζουμε; Πρέπει να τα γνωρίζουμε; Και το κυριότερο: Πόσα από τα παραπάνω, που συναποτελούν την αναπαλλοτρίωτη πνευματική κληρονομιά των παιδιών μας έχουμε καθήκον να τους μεταλαμπαδεύσουμε;

Η ιστορική μνήμη πρέπει να μένει άσβηστη και η παράδοση λειτουργική και ζωντανή γιατί αυτά τα δύο απαρτίζουν την ιστορική συνείδησή μας.

Κωνσταντίνα Παλαμιώτου

δρ. Φιλοσοφίας Ε.Κ.Παν/μίου Αθηνών

τ. σχολική σύμβουλος φιλολόγων