The Use of Knowledge ...


THE USE OF KNOWLEDGE AS A BARRIER TO GLOBAL MORAL DECLINE 
 Dr. Konstantina Palamiotou-Thomaidou 


 In our century an ideological process has now been completed that had already begun gradually to prevail from the previous one. A tragic reversal of reality has taken place: the Machiavellian lie that respect for ethical values is a sign of weakness has become predominant.

 However, precisely this respect for moral discourse is the only stable field of application of immutable and diachronic values in our changing and faltering age. Worldwide today there is the perverse notion that everyone is free to act as he wants, the social order is disturbed, many social crimes are repeatedly committed, with the result that this could become more and more chaotic, and societies could find themselves in great confusion.

 One of the causes, and in our opinion the fundamental one, of this confusion is the collapse of traditional values and of the forms of ethical conduct. In fact the whole history of Man is the constant effort to find the criterion for the foundation of absolute, timeless moral values
.
 The philosophy of the ancient Greeks, with pioneers Socrates and Plato, attempted to base moral values on true knowledge. Following Greek philosophy in modern times, Descartes and Kant also developed axiological theories centered on Reason.

 However, Neo-Kantianism dealt with values as the main issue of philosophy but completely dissociated philosophy, which, according to them, deals with values, from Science, which deals with facts. From there begins a series of problems, which reaches our days: Scientists continue to analyze "facts" totally in the absence of values.

 The utilitarianism and pragmatism of the Western intellect that followed constitute materialistic approaches to values resulting in their relativization. Even worse, the Nietzschean mindset, Analytical Philosophy and Marxism are anti-value philosophies, completely opposed to traditional theories of moral values.

 The traditional view of values which was based on Greek philosophy is no longer considered effective today by many. As a result, modern societies are in a great social confusion, as mentioned above.

So what must urgently be done? What can we do? 

 Aristotle rightly notes that human life situations are divided into «εφ ημιν» "by us" and «ουκ εφ ημιν», "not by us", i.e. those that we can control and those that we cannot. The reality in which we are born and then we live is one of the "not by us" things as it is not a product of our selection.
Our whole life unfolds within a physical world and a historical reality that limit us. Therefore we have to exercise the forms of freedom in those contexts that we can control, to decide, that is, wherever we have a choice, but, for these things at least we must not remain apathetic, indecisive, distracted.

 The social reality does not consist of a mere sum of individuals, but of organized groups of persons. When we seek a participatory democratic society, automatically we seek participant democratic citizens, i.e. rational and moral personalities.

This means that we all have not only the right but the duty to participate in the organization of society. But to persons involved in the regulation of not only their personal life but also in determining the overall framework, the foremost factor in the formation of this capacity is education. Education not only in the sense of schools and general education but of "Lifelong Education" i.e. the continuous action of each society and culture over its citizens, that works constantly: from the family environment, in school and out of school, around, the neighborhood, the Church, the Army, the Media, and so on.

 This indeed is Social Education in its broadest sense; the "universal education" is a necessary condition of democratic virtue. This is why the original policy must belong to the realm of ethics. Politics, as a spiritual vocation, is a form of education. The politician dealing one-dimensionally with economic interests necessarily falls into demagoguery as a "politico" and is thus removed from the concept of "teacher legislator" and leader of the people. (Besides, even the economic dimension, in the long term, depends on proper education because before any economic crisis there precedes a deeper spiritual crisis, of social and moral values, visible in time, only to the cognoscenti, whose warnings and exhortations usually are not accepted or are ignored by the masses.)

 Education, certainly, is itself in crisis. An adequate theory of education, sufficient to overcome the aforementioned axiological problems of modern societies, is difficult to locate anywhere, and modern societies are «experimenting" with pedagogical standards, which however prove insufficient as statements of purpose and so their foundation is always pragmatic i.e. materialistic and utilitarian. (The tragic irony is that, ultimately, even this utilitarian statement of purpose cannot be achieved, because the wider insufficiency of such an educational system cannot, by its very constitution, have sufficient positive results.)

 A partial result of this broader axiological and pedagogical failure is the crisis in teacher and learner relationships: the former have lost prestige and excitement for their office, which is conveying concentrated knowledge of the past to the younger generation as a "necessary evil"; the latter does not feel respect for the former. The schools of all levels, from primary to tertiary, have become internationally places of mere "marketing of knowledge” while the moral foundation of their educational systems exhausts itself in the shallows of "political correctness", not moving to deeper and more substantial values.

 The problems, however, of Humanity go beyond these inconsequential possibilities for a proper pedagogy. The destruction of the natural environment, the contamination, the development of weapons of mass destruction, the emergence of obsessive ideologues eager for any kind of terrorist act, are urgent issues and converge in the global query: How can unilaterally developed science and technology of our time be enlisted once again in the service of Humanity?

 The new humanism, that the time requires, will emerge re-baptized in the springs from which the first Humanism was enlivened, i.e. the value system of classical philosophy, empowered with the tools of modern science and technology. The "media" have been developed and continue to grow by leaps and bounds.  The "objects" that they serve is the goal that should not leave anyone an indifferent and neutral scientist. In a single phrase, then, what is needed immediately to be given priority is not the acquisition of mono-dimensional knowledge but the correct use of knowledge.


 Humanity needs to return to its original creativity, which is the creation by ethical means and incentives. For this, the scientists of the future should primarily be persons with principles, persons of character, and secondarily dynamic scientists.

 Otherwise they constitute a potential danger to mankind (as we so tragically experienced in our days from fundamentalist terrorists who studied however at the largest universities of "civilized" Europe!). In other words,
 Ethics must be the basis of all science. Only then will scientists become "leaders", each in his field, and Humanity will hope to envision a better future.
Dr.Konstantina Palamiotou-Thomaidou 
PhD., Athens University, Philosophy
Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ ΑΝΑΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΘΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
Της δρος Κωνσταντίνας Παλαμιώτου-Θωμαΐδου
Στον αιώνα μας έχει ολοκληρωθεί πια μια ιδεολογική διαδικασία, που είχε ξεκινήσει ήδη σταδιακά να επικρατεί από τον προηγούμενο , έχει γίνει δηλαδή μια τραγική αντιστροφή της πραγματικότητος: κυριαρχεί το μακιαβελικό ψεύδος ότι ο σεβασμός προς τις ηθικές αξίες αποτελεί δείγμα αδυναμίας.
Ωστόσο, ακριβώς αυτός ο σεβασμός του Ηθικού Λόγου είναι το μοναδικό σταθερό πεδίο εφαρμογής αμετάβλητων και διαχρονικών αξιών στην μεταβαλλόμενη και παραπαίουσα εποχή μας. Παγκοσμίως σήμερα υπάρχει η στρεβλή αντίληψη ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να πράττει όπως θέλει, η κοινωνική τάξη έχει διαταραχθεί, πολλά κοινωνικά εγκλήματα διαπράττονται επανειλημμένως, με αποτέλεσμα αυτή να γίνεται όλο και περισσότερο χαοτική και οι κοινωνίες βρίσκονται σε μεγάλη σύγχυση. Μια από τις αιτίες, κατά τη γνώμη μας η θεμελιώδης, αυτής της σύγχυσης είναι η κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών και των μορφών της ηθικής συμπεριφοράς.
Στην πραγματικότητα ολόκληρη η ιστορία του Ανθρώπου είναι η διαρκής προσπάθεια ευρέσεως του κριτηρίου θεμελιώσεως  απόλυτων, διαχρονικών  ηθικών αξιών  Η φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων με πρωτεργάτες τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα επεχείρησε να θεμελιώσει τις ηθικές αξίες επί της αληθούς γνώσεως.
 Ακολουθώντας την ελληνική φιλοσοφία στη σύγχρονη εποχή ο Descartes και ο Kant ανέπτυξαν επίσης αξιολογικές θεωρίες επικεντρωμένες στη Λογική.
Ωστόσο, ο Νεοκαντιανισμός  ασχολήθηκε με τις αξίες ως κεντρικό ζητούμενο της Φιλοσοφίας  αλλά διαχώρισε τελείως την Φιλοσοφία, η οποία, καταυτόν, ασχολείται  με αξίες ,από την Επιστήμη, η οποία ασχολείται με γεγονότα.  Από εκεί εκκινεί μια σειρά προβλημάτων, που φτάνει μέχρι τις ημέρες μας: Οι επιστήμονες συνεχίζουν να αναλύουν «γεγονότα» παντελώς ερήμην των αξιών.
Η χρησιμοθηρία και ο πραγματισμός, της δυτικής διανόησης, που ακολούθησαν, αποτελούν υλιστικές προσεγγίσεις των αξιών με αποτέλεσμα τη σχετικοποίησή τους. Ακόμη χειρότερα, η Νιτσεϊκή νοοτροπία, η Αναλυτική Φιλοσοφία και ο Μαρξισμός, αποτελούν αντι-αξιακές φιλοσοφίες, αντιτιθέμενες πλήρως στις παραδοσιακές θεωρίες για τις ηθικές αξίες.
 Η παραδοσιακή άποψη για τις αξίες, που βασιζόταν στην Ελληνική Φιλοσοφία, δεν θεωρείται πλέον σήμερα αποτελεσματική από τους πολλούς. Ως αποτέλεσμα οι σύγχρονες κοινωνίες βρίσκονται σε μεγάλη κοινωνική σύγχυση, όπως προαναφέρθηκε.
Τι επείγει λοιπόν να γίνει; Τι μπορούμε να κάνουμε;
Ο Αριστοτέλης σωστά σημειώνει ότι οι καταστάσεις της ζωής του ανθρώπου διακρίνονται στις «εφ ημιν» και στις «ουκ εφ ημιν», δηλαδή σε εκείνες που μπορούμε να ελέγξουμε και σε εκείνες που δεν μπορούμε. Η πραγματικότητα μέσα στην οποία γεννιόμαστε και ζούμε λοιπόν είναι ένα από τα «ουκ εφ ημιν» πράγματα. καθώς δεν αποτελεί προϊόν επιλογής μας.  Ολόκληρη η ζωή μας εκτυλίσσεται μέσα σ’ έναν φυσικό κόσμο και μιαν ιστορική  πραγματικότητα που μας περιορίζουν. Συνεπώς είμαστε υποχρεωμένοι να ασκήσουμε τις μορφές ελευθερίας, σε εκείνα τα πλαίσια που μπορούμε να ελέγξουμε, να αποφασίζουμε δηλαδή για όσα έχουμε τη δυνατότητα επιλογής αλλά, ως προς αυτά τουλάχιστον, να μην παραμένουμε απαθείς, αναποφάσιστοι, ετερόφωτοι.
Η κοινωνική πραγματικότητα δεν αποτελείται από απλό άθροισμα ατόμων, αλλά από οργανωμένα σύνολα προσώπων. Όταν λοιπόν επιδιώκουμε μιαν συμμετοχική δημοκρατική κοινωνία, αυτομάτως επιδιώκουμε συμμετοχικούς δημοκρατικούς πολίτες, δηλαδή έλλογες και ηθικές προσωπικότητες. Αυτό σημαίνει ότι όλοι μας έχουμε, όχι απλώς δικαίωμα, αλλά καθήκον συμμετοχής στην οργάνωση της κοινωνίας.
Για να συμμετέχουν όμως τα πρόσωπα στη ρύθμιση όχι μόνο της ατομικής ζωής τους. αλλά και στον προσδιορισμό του γενικότερου πλαισίου της , πρώτιστος παράγοντας διαμόρφωσης της ικανότητας τους αυτής είναι η Παιδεία.
Η Παιδεία όχι με την έννοια μόνον των σχολείων και γενικότερα της εκπαίδευσης αλλά η «Διά βίου Παιδεία» δηλαδή η συνεχής δράση της εκάστοτε κοινωνίας και του πολιτισμού της επί των πολιτών,  που λειτουργεί διαρκώς: από το οικογενειακό περιβάλλον, τον σχολικό και εξωσχολικό περίγυρο, την γειτονιά, την Εκκλησία, τον Στρατό. τα ΜΜΕ κ.τ.π. .
Αυτή μάλιστα η Κοινωνική Αγωγή με την ευρύτερη έννοια, η «καθόλου Παιδεία», είναι αναγκαία προϋπόθεση της δημοκρατικής αρετής. Γι αυτό και η γνήσια Πολιτική πρέπει να ανήκει στη σφαίρα της Ηθικής. Η Πολιτική, ως πνευματικό λειτούργημα, αποτελεί μορφή Παιδείας. Ο πολιτικός που ασχολείται μονοδιάστατα με το οικονομικό συμφέρον μεταπίπτει αναγκαστικά σε δημαγωγό «πολιτικάντη» και απομακρύνεται από την έννοια του «παιδαγωγού νομοθέτη» ηγέτη του λαού του.( Άλλωστε ακόμη και η οικονομική διάσταση, σε μακροχρόνια προοπτική, από την κατάλληλη Παιδεία εξαρτάται, για αυτό και πριν από κάθε οικονομική κρίση προηγείται μια βαθύτερη κρίση πνευματικών ,κοινωνικών και ηθικών αξιών, ορατή εγκαίρως, μόνον από τους επαΐοντες, των οποίων τις προειδοποιήσεις και προτροπές συνήθως δεν αποδέχονται  ή αγνοούν οι μάζες.)
Η Παιδεία ,ορισμένως, βρίσκεται και αυτή σε κρίση. Μια κατάλληλη θεωρία για την Παιδεία ικανή να υπερβεί τα προαναφερθέντα αξιολογικής τάξεως προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών, είναι δυσχερές να εντοπιστεί οπουδήποτε και οι σύγχρονες κοινωνίες «πειραματίζονται» με παιδαγωγικά πρότυπα, τα οποία ωστόσο αποδεικνύονται ανεπαρκή καθώς η σκοποθεσία όλων και συνεπώς η θεμελίωσή τους είναι πάντα πραγματιστική δηλαδή υλιστική, και χρησιμοθηρική.( Η τραγική ειρωνεία είναι ότι, τελικώς, ούτε καν αυτή την χρησιμοθηρική σκοποθεσία δεν είναι σε θέση να επιτύχουν, αφού ευλόγως η ευρύτερη ανεπάρκεια ενός συστήματος Παιδείας δεν μπορεί, ως εκ της συστάσεως της, να έχει ούτε μερικά επαρκή θετικά αποτελέσματα.)
Μερικό επακόλουθο αυτής της ευρύτερης αξιολογικής και παιδαγωγικής ανεπάρκειας είναι η κρίση στις σχέσεις διδασκόντων και διδασκομένων: οι πρώτοι έχουν χάσει το κύρος  και  τον ενθουσιασμό για το λειτούργημά τους, που είναι η μεταλαμπάδευση των συμπυκνωμένων γνώσεων του παρελθόντος στη νέα γενιά και ως «αναπόδραστο κακόν»  οι δεύτεροι δεν αισθάνονται σεβασμό για τους πρώτους.
Τα εκπαιδευτήρια όλων των βαθμίδων, από τη στοιχειώδη μέχρι την τριτοβάθμια, έχουν μετατραπεί διεθνώς σε μέρη απλής «εμπορίας της γνώσεως», ενώ η ηθική θεμελίωση των παιδαγωγικών συστημάτων τους εξαντλείται στη ρηχή «πολιτική ορθότητα», μη προχωρώντας σε βαθύτερες και ουσιαστικότερες αξίες.
Τα προβλήματα ωστόσο της Ανθρωπότητας ξεπερνούν αυτές τις μηδαμινές δυνατότητες για μιαν ορθή παιδαγωγία. Η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, η μόλυνσή του, η ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής , η εμφάνιση ιδεοληπτικών μορφωμάτων πρόθυμων για κάθε είδους τρομοκρατική ενέργεια, είναι επείγοντα θέματα και συγκλίνουν στο παγκόσμιο αίτημα: Η μονομερώς ανεπτυγμένη επιστήμη και τεχνολογία της εποχής μας πώς θα μπει εκ νέου στην υπηρεσία του Ανθρώπου;
Ο νέος ανθρωπισμός, που οι καιροί απαιτούν, θα προκύψει αναβαπτισμένος στις πηγές από τις οποίες και ο πρώτος Ανθρωπισμός είχε ζωογονηθεί, δηλαδή στο αξιακό σύστημα της κλασσικής Φιλοσοφίας, ενδυναμωμένο με τα εργαλεία της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας. Τα «μέσα» έχουν αναπτυχθεί και συνεχίζουν αλματωδώς να αναπτύσσονται. Οι «σκοποί» που αυτά υπηρετούν είναι το ζητούμενο, που δεν πρέπει να αφήνει κανέναν επιστήμονα αδιάφορο και ουδέτερο. Με μια φράση λοιπόν αυτό που χρειάζεται άμεσα να προηγηθεί δεν είναι η απόκτηση μονοδιάστατης γνώσης αλλά η ορθή χρήση της γνώσης.
Η ανθρωπότητα χρειάζεται να επανέλθει στην αρχική της δημιουργικότητα, που είναι η δημιουργία με ηθικά μέσα και κίνητρα. Για αυτό οι επιστήμονες του μέλλοντος πρέπει πρωτίστως να είναι πρόσωπα με αρχές, πρόσωπα με χαρακτήρα και μετά δυνατοί επιστήμονες. Διαφορετικά αποτελούν ενδεχόμενο κίνδυνο για την ανθρωπότητα (όπως τόσο τραγικά βιώνουμε στις ημέρες μας από τους φονταμεταλιστές τρομοκράτες με σπουδές ωστόσο στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της  «πολιτισμένης» Ευρώπης!).
Με άλλους λόγους η Ηθική πρέπει να αποτελεί τη βάση κάθε Επιστήμης. Μόνον έτσι οι επιστήμονες θα γίνουν «ηγέτες» ο καθένας στον τομέα του και η Ανθρωπότητα θα έχει την ελπίδα  να οραματίζεται ένα καλλίτερο μέλλον.
Δρ.Κωνσταντίνα Παλαμιώτου-Θωμαΐδου

Phd. Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών 

Γλωσσικές συγκρίσεις ...

Πώς προστατεύουν τα σοβαρά κράτη τη γλώσσα τους

ΡΩΣΙΑ
Τo 2003 με Προεδρικό Διάταγμα του Πούτιν, προβλέπεται η επιβολή αυστηρών προστίμων, σε όποιον τυχόν επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει το Λατινικό αντί του Κυριλλικού αλφαβήτου.

ΙΑΠΩΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΕΑ
Απαγορεύουν όχι μόνον την οποιανδήποτε αλλοίωση του αλφαβήτου τους, αλλά και την χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών.

ΚΙΝΑ 
Ίδρυσε ειδική Υπηρεσία των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, που επιβάλλει στους διαφημιστές να μην χρησιμοποιούν λογοπαίγνια που "διαφθείρουν" τη γλώσσα.

ΓΑΛΛΙΑ
Προχώρησε στον απο-αγγλισμό της γλώσσας της, διατηρώντας μόνον τις ελληνογενείς λέξεις και επιβάλλει διοικητικές κυρώσεις κατά  όσων τυχόν χρησιμοποιούν αγγλικούς τίτλους σε πινακίδες, διαφημίσεις κ.λπ.

ΙΣΠΑΝΙΑ
Απείλησε να αποχωρήσει από τη Ε.Ε. αν αυτή επέμενε στην υπόδειξή της να καταργηθεί το "τήλδε" (τονικό σημείο που προσομοιάζει στην ελληνικη οξεία).

ΙΣΡΑΗΛ
Το 1948, ίδρυσε την Ακαδημία Εβραϊκής Γλώσσας και μετά από 4.000 χρόνια, επανέφερε και επέβαλλε τη χρήση της αρχαίας Εβραϊκής γλώσσας.
Κατέστησε τη γλώσσα αυτή ενιαίο γλωσσικό όργανο εκπαιδεύσεως, διοικήσεως,αλλά και συγγραφής βιβλίων, δημοσιογραφίας με αυστηρούς ελέγχους και διαρκή εποπτεία για την ορθή χρήσησ της.

Πώς αντιπετωπίσαμε εμείς τη γλώσσα μας

Το 1976 ο Υπουργός Παιδείας Γεώργιος Ράλλης, με εγκύκλιο του (!) καταργεί την καθομιλουμένη απλή Καθαρεύουσα και επιβάλλει τη Δημοτική. Επίσης εισάγει τη διδασκαλία παράλληλα με την Αρχαία Ελληνική και  της μετάφρασης των διδασκομένων κειμένων στην Δημοτική. 
(Ο ίδιος αργότερα εδήλωσε ότι "αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της πολιτικής καριέρας του".)

Το 1981 ο Υπουργός Παιδείας Ελευθέριος Βερυβάκης επιβάλλει το μονοτονικό ως ακολούθως:
Κατά τη συνεδρίαση της Βουλής τής 11ης-1-1982  τα μεσάνυχτα  και λιγο πριν την περάτωσή της ψήφισε τροπολογία στο ένα και μοναδικό άρθρο του Νόμου 1228.
Ο Νόμος 1228 αποτελούσε κύρωση της από 11-11-1981 πράξεως του Προέδρου της Δημοκρατιάς  υπό τον τίτλο ¨Περί εγγραφής των μαθητών στα  Λύκεια της Γενικής και Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως".
(Η τροπολογία ψηφίστηκε από λιγότερους από 30 "νυσταλέους" βουλευτές, λόγω του αιφνιδιασμού του κοινοβουλευτικού σώματος, αφού κανείς δεν περίμενε ότι ένα τόσο σημαντικό εθνικής τάξεως θέμα θα ερχόταν με μια τροπολογία προσκολημμένη σε έναν άσχετο και επουσιώδη νόμο.)
σ.σ.Από την τροπολογία αυτή οι εκδότες και οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί μείωσαν τα έξοδά τους κατά 30%.

Σκεφτείτε τα!
δρ.Κωνσταντίνα Παλαμιώτου






According to Plato ...

Image of the "Cave" (ΣΠΗΛΑΙΟΝ)

Plato's illustration in the Republic Book VII  (ΠΟΛΙΤΕΙΑ)  of the difference between knowledge and illusion, reality and appearance. Men chained in a cave, facing a blank wall, with a fire burning behind them, can see only shadows, which they take for real objects.
When one who has been made to leave the cave and see the real world by the light of the sun returns, it is hard for him to adapt to the dim light; he is ridiculed by his former companions and is unable to convince them that what they see are but vague reflections of reality.

The Theory of Forms 

The insistence that the objects of knowledge must be Forms is the result of the requirement that what is known must be true, helped along by a Greek idiom that suggests that characteristics are substances (ΟΥΣΙΑΙ).
If what is known must be true without qualification (the exaggeration)then it must be possible to say it is without qualification,but one can only say this is Form. No object of sensory experience can be described as just, beautiful, large, or heavy without qualification. Such  things will always be unjust, ugly, small, or light in comparison with something else. Hence there can be no knowledge of the justice,beauty, size, or weight of sensory objects- at best only true belief.

The Theory of Reminiscence  (ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ

How it might be possible actually to arrive at a definition is answered in one way by the doctrine of reminiscence or recollection (anamnesis).This first appears in an early dialogue,the Meno (ΜΕΝΩΝ,) where Plato suggests that we are born already in possession of knowledge of which we are not conscious but which we will readily recollect if carefully prompted.
He has Socrates illustrate this by drawing the answer to a geometrical problem out of a slave boy who knows no geometry.

A special Form, the Good (ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ)

No connection is made in the Meno (ΜΕΝΩΝ) between recollection and Form;  this is done in the Phaedo (ΦΑΙΔΩΝ)
However, no mention of recollection is made in the Republic's (ΠΟΛΙΤΕΙΑ) extensive discussion of a discipline called "dialectic" (ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ )which is supposed to study the forms. This discipline evidently has affinities to Socrates' practice in the early dialogues, since it is forbidden to those under 30 because youths too readily indulge in refutation for its own sake and are vulnerable to disillusionment from witnessing too many refutations.

The difference seems to be that Plato thought he had hit on a systematic application of the early practice of dialectic. The system has something to do with laying down and testing hypotheses, but Plato goes on to picture the advance of dialectic up a ladder of hypotheses - at the top of which is a special Form, the Good - without leaving us any clear account of how to get from one rung of the ladder to the next.

Dr. Konstantina Palamiotou-Thomaidou
Phd. of Philosophy, University of Athens




“Ο Δεκάλογος του πατριωτισμού" Γρ.Ξενόπουλος


1. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα "ζήτω', τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.

2. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνηση της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.

3. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη.

4. Το μεγαλείο της πατρίδος δεν το κάνουν ούτε οι πολλοί τόποι, ούτε τα πολλά εκατομμύρια των ανθρώπων της. Το κάνουν η μόρφωση, η εργατικότητα, η ευτυχία και το μεγαλείο των ανθρώπων της.

5. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος όχι μόνο δεν γεννά μίσος για τις άλλες πατρίδες, αλλά και ζητεί πρώτα απ΄όλα να σέβεσαι και το ξένο πατριωτισμό. Καμία πατρίδα δεν είναι απολύτως ανώτερη από τις άλλες. Για σένα είναι ανώτερη η δική σου, για τον ξένο η δική του. Όπως για τον εαυτό σου, έτσι και για την πατρίδα σου, ποτέ μην επιδοκιμάζεις να αδικεί τις άλλες πατρίδες.

6. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος – δηλαδή ενός μικρού μέρους της ανθρωπότητος – υποχωρεί όπου έρχεται εις σύγκρουσην με την αληθινή αγάπη όλης της ανθρωπότητος. Όπως δεν σ΄εμποδίζει να εκτιμάς ή να αγαπάς ξένους, έτσι δεν σ΄εμποδίζει – σε συμβουλεύει μάλιστα να πολεμάς και να μισείς πολλούς ανθρώπους της πατρίδος σου αν είναι κακοί. Και την πατρίδα σου να την φαντάζεσαι πως την αποτελούν πολύ περισσότερο οι πολλοί, οι πτωχοί, ο λαός, όσοι εργάζονται και υποφέρουν πολύ και απολαύουν λίγο ή διόλου, παρά οι ολίγοι, εκείνοι που απολαύουν χωρίς να εργάζονται.

7. Πολύ μεγαλύτερη αγάπη για την πατρίδα από το να σκοτωθείς γιαυτή, είναι να ζήσεις γιαυτή.΄
Ναφιερώσεις όσο μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου μπορείς (όλο είναι αδύνατο) γι΄αυτή.

8. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος αρχίζει από την αγάπη του εαυτού σου, την αγάπη που σε κεντρίζει να γίνεσαι ολοένα καλύτερος και ανώτερος, νανεβαίνεις ολοένα περισσότερο στο ψηλό και απότομο βουνό του μεγαλείου.

9. Το φύτευμα δένδρων ωφελεί την πατρίδα σου και σένα. Το ξερίζωμα, όμως, της αμαθείας, της κουταμάρας, των σκουριασμένων ιδεών ακόμα περισσότερο ωφελεί την πατρίδα σου, σένα μπορεί συνήθως να σε βλάψει. Όσο πόλεμο κι αν σου κάνουν η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι να ξεριζώνεις, όπου χρειάζεται.

10. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι ένα από τα πιο ευγενικά αισθήματα της καρδίας. Γι΄αυτό ίσως και σπάνιο. Η ψεύτικη αγάπη της πατρίδος είναι από τα πιο πρόστυχα. Γι΄αυτό ίσως και πολύ συχνό.

*Δημοσιεύτηκε στις 9 Απριλίου 1911 στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» από τον Γρηγόρη Ξενόπουλο με το ψευδώνυμο «Φαίδων».


πηγή: proskynitis.blogspot.gr