Δύο ενδιαφέρουσες δημοσιεύσεις

Στην εφημερίδα Δημοκρατία του Σαββάτου 1 Σεπτεμβρίου 2012, εντόπισα δύο ενδιαφέροντα μονόστηλα.
  •  Το πρώτο από αυτά με τίτλο ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ του Μανώλη Κοττάκη, και με αφορμή την ανακοίνωσιν του Ιδρύματος Νιάρχου ότι θα δώσει 4.500.000 ευρώ για την επαναλειτουργία βρεφονηπιακών σταθμών, ο δημοσιογράφος πρότεινε το παράδειγμα της εθνικής ευεργεσίας να το ακολουθήσουν και άλλα μέλη της σύγχρονης ελληνικής αστικής τάξεως.
  • Όπως ευστόχως σημειώνει: " Η χώρα δεν είναι η πρώτη φορά που περνά τέτοιου είδους δυσκολίες. Πέρασε και χειρότερα. Είχε όμως μια συνειδητοποιημένη αστική τάξη με έντονη πατριωτική συνείδηση που τα έκανε όλα. Πήγαινε στο μέτωπο του πολέμου, δώριζε κτίρια για να στεγαστούν πανεπιστήμια και νοσοκομεία, συνέπασχε με τον μέσο πολίτη, δεν κοιτούσε την κοινωνία από την απόσταση των επαύλεών της. Έδειχνε συμπόνια."
  • Αναφέρεται σε ονόματα εθνικών ευεργετών όπως ο Μπενάκης, ο Τοσίτσας, ο Ζάππας, ο Παπαστράτος.
  • Ακολούθως παρατηρεί καυστικώς: "...Δεν γίνεται την ώρα που καίγεται το πελεκούδι να περνώ έξω από αξιόλογα ιδρύματα στο Κέντρο και να διαβάζω αφίσες ότι τον επόμενο μήνα θα φιλοξενείται  έκθεση του τάδε Ιάπωνα ζωγράφου που Κύριος οίδε πόσο στοίχισε... Αναρωτιέμαι: Πού είναι το Ίδρυμα Ωνάση, αυτή την περίοδο; Καλή η Στέγη Γραμμάτων, αλλά αντί για ταξίδια στη Νέα Υορκη κάθε χρόνο, μήπως η δαπάνη να πάει σε αναξιοπαθούντες πολυτέκνους; Το Ίδρυμα Λάτση, που τόσο καλή δουλειά έκανε στη Βόρειο Ήπειρο, μήπως αντί για ακριβά λευκώματα, να στηρίξει συνταξιούχους; Ο αγαπητός καπετάν Παναγιώτης Τσάκος, που έφτιαξε ίδρυμα στη μακρινή Ουρουγουάη, μήπως να βοηθήσει άνεργους ναυτικούς;

  •  Το δεύτερο με τίτλο ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ του Δημήτρη Γ.Παπαδοκωστόπουλου, αναφέρεται στο " πάρτυ των συνδικαλιστών με την ανοχή των κομμάτων " όλα  αυτά τα χρόνια της λεγομένης μεταπολιτεύσεως, που μας οδήγησε στη σημερινή δεινή θέσιν της χρεοκοπίας.
  • Εξηγεί ότι κανείς πλέον δεν ακούει και δεν πιστεύει τους συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ, ακόμη κι αν έχουν κάποιο δίκιο. Πρόκειται για την παρακμή που έφεραν στην συνδικαλιστική ιδιότητα οι ίδιοι οι εκπρόσωποί της!
  • Ο ίδιος σημειώνει: " Κοινό μυστικό ήταν ότι οι κρατικές τράπεζες ήταν άντρα ακολασίας...Ποτέ δεν κατήγγειλε κανείς από τους συνδικαλιστές της Α.Τ.Ε. ή του Τ.Τ. τα παιχνίδια των τραπεζών αυτών στο Χρηματιστήριο του 1999-2000...Η γραφειοκρατία και η αδιαφορία για τον πελάτη ήταν το σήμα κατατεθέν όλων αυτών , που αισθάνονταν σίγουροι τα προηγούμενα χρόνια επειδή δούλευαν στο κράτος και ψήφιζαν ΠΑ.ΣΟ.Κ ή Ν.Δ. ...Σήμερα ψάχνουν συμμάχους στην κοινωνία και δεν τους βρίσκουν, ενώ αυτά που λένε με το ζόρι να συγκινήσουν το στενό κομματικό ακροατηριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ...Ομνύουν σήμερα καθυστερημένα και υποκριτικά στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, που ποτέ δεν εξυπηρέτησαν, καλυπτόμενοι πίσω από τα κόμματα, με τα οποία τα είχαν πλακάκια. "
  • Το συμπέρασμα, στο οποίο καταλήγει, εύλογο: Οι κρατικοί συνδικαλιστές "άρμεγαν", μαζί με τους πολιτικούς, με ήσυχη συνείδησιν, μέχρι που η... "αγελάδα ψόφησε και τους πλάκωσε με το βάρος της".
Συμφωνώ απολύτως και με τις δύο ως άνω δημοσιεύσεις. Και... επαυξάνω.
Κοινό το αίτιο τόσο της ελλείψεως εθνικής συνειδήσεως στη νεοελληνική νεόπλουτη αστική τάξιν, όσο και της ελλείψεως πολιτικής συνειδήσεως στους "κομισάριους" της συνδικαλιστικής τάξεως:  Παντελής έλλειψις αξιών, ηθικής, ιδεολογίας, με μια λέξιν,ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

δρ. Κων/να Παλαμιώτου